Oni już nie zagraja (część pierwsza)
lutego 26, 2014 |
| Każda część będzie przypominać nam legendarnych Polskich aktorów, którzy odeszli z naszego świata. Zapraszam na część pierwszą. |
 |
| Biografia: Marek Perepeczko urodził się w Warszawie. W młodości chciał zostać architektem, ale ostatecznie zdecydował się na aktorstwo. Na początku lat 60. występował w Studiu Poetyckim Andrzeja Konica w TVP i w Teatrze Klasycznym. W 1965 ukończył wydział aktorski PWST. W tym samym roku zadebiutował na scenie teatralnej i w filmie. W filmie były to głośne Popioły Andrzeja Wajdy, gdzie ze względu na warunki fizyczne obsadzono go w roli zbójnika. Cztery lata później wystąpił w Panu Wołodyjowskim Jerzego Hoffmana, jako Adam Nowowiejski. Wielką sympatię widzów zdobył dzięki roli tytułowego bohatera serialu Janosik (1973) w reżyserii Jerzego Passendorfera. W latach 80. przebywał poza granicami Polski – wyjechał do Australii, gdzie prowadził amatorskie kluby literacko-teatralne i założył Tymczasowe Towarzystwo Miłośników Teatru im. Witkacego[2]. Przez ponad 15 lat nie występował na polskich scenach teatralnych ani przed kamerami. Po powrocie, w latach 1997-2003 był aktorem i dyrektorem Teatru im. Mickiewicza w Częstochowie. Wcześniej występował w warszawskich teatrach: Klasycznym i Komedia. W latach 1970-1977 był dyrektorem tego teatru. Pod koniec lat 90. powrócił do serialu - zagrał komendanta posterunku w sitcomie 13 posterunek Macieja Ślesickiego (1997-1998), a także w drugiej jego części z 2000 roku. Tuż przed śmiercią przygotowywał spektakl Dwie morgi utrapienia w teatrze w Czeskim Cieszynie[2]. W swojej karierze aktorskiej udanie śpiewał (np. repertuar Włodzimierza Wysockiego)[2]. Zmarł na zawał serca w swoim mieszkaniu w Częstochowie. Urna z prochami aktora została złożona 28 listopada 2005 na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141, rząd 5, miejsce 9). |
 |
| Filmografia: |
 | Atrakcyjny pozna Panią... (2004) | jako: Henryk |
 | 13 Posterunek (1997) | jako: Komendant |
 | Sara (1996) | jako: Józef |
 | Obrazki z życia (1976) | jako: "Janosik" |
 | Janosik (1974) | jako: Janosik |
 | Motodrama (1971) | |
 | Brzezina (1970) | jako: Michał |
 | Kolumbowie (1970) | jako: Malutki |
 | Gniewko, syn rybaka (1969) | jako: Gniewko |
 | Pan Wołodyjowski (1968) | jako: Nowowiejski Adam |
 | Wilcze echa (1968) | jako: Aldek Piwko |
 | Potem nastąpi cisza (1965) | jako: Porucznik Kolski |
| |
| Biografia:Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów. Urodził się 15 grudnia 1923 roku w Warszawie. W czasie II wojny światowej uczestniczył aktywnie w ruchu oporu. Po powrocie do Polski pracował w Objazdowym Teatrze Komedii Muzycznej w Warszawie. Wykształcenie aktorskie zdobył u I. Galla, zdając w 1952 roku egzamin eksternistyczny w warszawskiej PWST. W 1949 r. był aktorem Teatru Wybrzeże w Gdańsku, następnie przeniósł się do Teatru Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy, gdzie występował przez kolejne trzy lata. W latach 1953-79 pracował w łódzkim Teatrze Powszechnym. W kinie występował od 1954, początkowo w rolach epizodycznych, szybko zdobywając popularność. Od 1979 roku grał tylko w filmach. W 1998 roku na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w nowo powstałej Alei Gwiazd (w okolicach Hotelu Grand i kina "Polonia"). Zmarł 29 listopada w Łodzi w wyniku raka płuc. Urna z jego prochami znajduje się na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi. |
|
| Filmografia: |
 | Po sezonie (2005) | jako: Leon Kos |
 | Nienasycenie (2003) | jako: mąż księżnej Iriny |
 | Poranek kojota (2001) | jako: Senator Polak |
 | To my (1999) | jako: dyrektor szkoły |
 | Patrzę na ciebie, Marysiu (1999) | |
 | Wyspa na ulicy Ptasiej (1997) | jako: Podolski |
 | Sztos (1997) | jako: Josef |
 | Księga wielkich życzeń (1997) | jako: Pensjonariusz Zawadzki |
 | Dzieje mistrza Twardowskiego (1995) | jako: Tomasz Reiner, lalkarz z Wittembergi |
 | Tu stoję... (1994) | jako: Prokurator Makowiec |
| WOW (1993) | |
 | Łowca. Ostatnie starcie (1993) | jako: pan |
 | Europejska noc (1992) | |
 | Ostatni prom (1989) | jako: kapitan |
 | Konsul (1989) | jako: Berger |
 | Obywatel Piszczyk (1988) | jako: Ojciec Renaty |
 | Pogranicze w ogniu (1988) | jako: Mjr Brooks |
 | Pan Kleks w kosmosie (1988) | jako: Mnich |
 | Pan Samochodzik i praskie tajemnice (1988) | jako: Bob Smith |
 | Łuk Erosa (1987) | jako: von Palińsky |
 | Ballada o Januszku (1987) | |
 | Klątwa Doliny Węży (1987) | jako: mężczyzna w ciemnych okularach |
 | Misja specjalna (1987) | jako: Kapitan Smith |
 | Republika nadziei (1986) | jako: Wizytator Jost |
 | Pierścień i róża (1986) | jako: Mrukiozo |
 | C.K. Dezerterzy (1985) | jako: żandarm |
 | Chrześniak (1985) | |
 | Smażalnia story (1985) | jako: gminny architekt |
 | Ga, ga: Chwała bohaterom (1985) | jako: Showman |
 | Podróże Pana Kleksa (1985) | jako: Robot Filip |
 | O - bi, o - ba. Koniec cywilizacji (1984) | jako: Zadbany |
 | Ślady wilczych zębów (1983) | jako: Oficer |
 | Szaleństwa panny Ewy (1983) | jako: Pan Zawiłowski |
 | Fucha (1983) | jako: właściciel zakładu kamieniarskiego |
 | Akademia Pana Kleksa (1983) | jako: Golarz Filip |
 | Wielki Szu (1982) | jako: Mikun |
 | Wilczyca (1982) | jako: hrabia Wiktor Smorawiński |
 | Okolice spokojnego morza (1981) | jako: Barański |
 | Wielki bieg (1981) | jako: Przewodniczący |
 | Ojciec królowej (1979) | jako: Baron von und zu Waldzug |
 | Znak Orła (1977) | jako: komtur krzyżacki |
 | Poza układem (1977) | jako: Jerzy Paćko |
 | Palace hotel (1977) | jako: Pan Lacoste |
 | Kazimierz Wielki (1975) | jako: Karol Robert |
 | Zapamiętaj imię swoje (1974) | |
 | Potop (1974) | jako: Karol X Gustaw |
 | Kopernik (1972) | jako: don Alonso, poseł hiszpański w Ferrarze |
 | Zabijcie czarną owcę (1971) | |
 | Underground (1970) | jako: Lebrun, dowódca francuskiego ruchu oporu |
 | Sąsiedzi (1969) | jako: Komendant policji |
 | Ruchome piaski (1968) | |
 | Cała naprzód (1967) | |
 | Dziadek do orzechów (1967) | jako: ojciec |
 | Stawka większa niż życie (1967) | jako: Rioletto |
 | Chudy i inni (1966) | jako: Dziennikarz |
 | Kapitan Sowa na tropie (1965) | jako: Krzysztof Małecki |
 | Sposób bycia (1965) | jako: Górny |
 | Agnieszka 46 (1964) | jako: Bałcz |
 | Nóż w wodzie (1962) | jako: Andrzej |
 | Odwiedziny prezydenta (1961) | jako: Witold/ prezydent |
 | Dziś w nocy umrze miasto (1961) | jako: Jeniec w schronie |
 | Szczęściarz Antoni (1961) | jako: Mecenas Saturnin Potapowicz |
 | Szklana góra (1960) | |
 | Krzyżacy (1960) | jako: Fulko de Lorche |
 | Baza ludzi umarłych (1959) | jako: Dziewiątka |
 | Sygnały (1959) | jako: Pan z teczką |
 | Pociąg (1959) | jako: Jerzy |
 | Zadzwońcie do mojej żony (1958) | |
 | Eroica (1957) | jako: węgierski oficer |
 | Nikodem Dyzma (1956) | jako: Tłumacz pana Coxa |
 | Sprawa pilota Maresza (1955) | jako: Surowiec |
 | Zaczarowany rower (1955) |
|
| Biografia: Gustaw Holoubek to jedna z najznakomitszych postaci polskiego kina. Ukończył PWST w Krakowie. W teatrze po raz pierwszy wystąpił w 1947 r. W filmie debiutował w roku 1953 rolą Feliksa Dzierżyńskiego w obrazie "Żołnierz zwycięstwa". Przez ponad pół wieku swojej działalności aktorskiej związany był z wieloma teatrami m.in. Dramatycznym w Krakowie oraz warszawskimi: Polskim, Dramatycznym, Narodowym, Ateneum (gdzie pełnił obowiązki dyrektora artystycznego). W latach 1970-81 był prezesem SPATIF-u-ZASPU. Pracuje również jako wykładowca w PWST w Warszawie. Gustaw Holoubek jest aktorem niezwykle wszechstronnym. Jego niekwestionowana wielkość polega na tym, że nie sposób go zaszufladkować. Potrafi zagrać postać rodem z westernu jak w filmie "Prawo i pięść, pełnego liryzmu i wrażliwego Profesora Tutkę, a także nieugiętego króla Władysława Jagiełłę. Każdą rolę odtwarza po mistrzowsku i w każdej jest jednakowo przekonywujący. W ankiecie "Polityki" na najważniejszych aktorów polskich XX w. zajął 2 miejsce. |
|
| Filmografia: |
 | Listy miłosne (2001) | jako: ojciec Teresy |
| Herbatka u Stalina (2001) | jako: Shaw |
 | Ogniem i mieczem (1999) | jako: Kisiel |
| Księga wielkich życzeń (1997) | jako: Adam Ostrowski |
 | Oczy niebieskie (1994) | jako: profesor Ani i Jacka |
 | Lawa. Opowieść o "Dziadach" Adama Mickiewicza (1989) | jako: Poeta |
 | Mistrz i Małgorzata (1988) | jako: Woland |
 | Jezioro Bodeńskie (1985) | jako: Roullot |
 | Nieciekawa historia (1982) | jako: Profesor |
 | Dziecinne pytania (1981) | |
 | W biały dzień (1980) | jako: Sędzia |
 | Blaszany bębenek (1979) | jako: Ksiądz |
 | Szpital przemienienia (1978) | jako: Zygmunt Sekułowski, pisarz |
 | Pokój z widokiem na morze (1977) | jako: profesor Jan Leszczyński |
 | Sanatorium Pod Klepsydrą (1973) | jako: Dr Gotard |
 | Jak daleko stąd, jak blisko (1971) | jako: Maks |
 | Marysia i Napoleon (1966) | jako: Napoleon Bonapart/ Napoleon Beranger |
 | Klub profesora Tutki (1966) | jako: Profesor Tutka |
 | Salto (1965) | jako: gospodarz |
 | Prawo i pięść (1964) | jako: Andrzej Kenig |
 | Rękopis znaleziony w Saragossie (1964) | jako: Don Pedro Velasquez |
 | Spotkanie w Bajce (1962) | jako: Doktor |
 | Spóźnieni przechodnie (1962) | jako: Edward |
 | Rozstanie (1961) | jako: Mecenas Rennert |
 | Czas przeszły (1961) | jako: von Steinhagen |
 | Kolorowe pończochy (1960) | jako: wychowawca |
 | Biały niedźwiedź (1959) | jako: Henryk Fogiel |
 | Wspólny pokój (1959) | jako: "Dziadzia" |
 | Pętla (1957) | jako: Kuba |
 |
| Biografia: Zbigniew Cybulski urodził się 3 listopada 1927 roku w Kniaże (dziś to miejsce znajduje się na Ukrainie). Po wojnie w 1946 rodzina Cybulskich wraca do kraju, a konkretniej do Katowic. Najwcześniejsze lata Zbyszek spędza na tułaczce po różnych miejscach w Polsce, ostatecznie zamieszkuje Dzierżoniów (obecnie woj. dolnośląskie). W tej właśnie miejscowości w 1947 roku zdaje maturę (gimnazjum im. Jędrzeja Śniadeckiego) oraz zostaje dowódcą drużyny harcerskiej. Zbyszek już w młodości był bardzo kreatywnym człowiekiem. Organizował i uczestniczył w wielu zajęciach koła sportowego i oczywiście dramatycznego. Był osobą, która gromadziła przy sobie rzesze rówieśników. Od młodzieńczych lat wyróżniał się nietuzinkową i oryginalną postacią w życiu szkoły i miasta. Jedną z jego pasji był również sport. Uprawiał biegi na średnie dystanse, uczestniczył także w zawodach, do których przygotowywał się bardzo starannie. Po maturze wyjeżdża do Krakowa, gdzie studiuje na Wydziale Konsularnym krakowskiej Szkoły Handlowej, następnie przenosi się na wydział Dziennikarski Uniwersytetu Jagielońskiego. Jego pasja do filmu zaczęła się już od najmłodszych lat. W szkole podstawowej zagrał Diabła w przedstawieniu Jasełkowym, a następnie rolę pazia w inscenizacji piosenki Był sobie król. W czasach licealnych często improwizował, gdy nie zdążył nauczyć się roli do przedstawień. W klasie maturalnej deklamując wiersz Czerwone Maki na Monte Cassino zajął pierwsze miejsce w konkursie recytatorskim. Podobno, gdy wygłaszał kwestie o ginących Polakach, publiczność słuchała go ze skupieniem na twarzy. Był jedyną, tak zjawiskową osobą w szkole. Podczas studiów został statystą w teatrze imienia Słowackiego. Brał udział w zespole żywego słowa przy filii wydawnictwa czytelnik w Krakowie. Od zawsze był świetnym recytatorem, wielokrotnie udowodnił to poprzez wygłaszanie wierszy Puszkina i Mickiewicza. Z Opowieścią o Mickiewiczu i Opowieścią o Puszkinie jeździł razem z grupą po mniejszych miejscowościach. To była jego pasja. Uwielbiał oglądać emocje na twarzach ludzi podczas jego występu, prowadził ciekawe dyskusje. Maria Rokoszowa – działaczka kulturalna namówiła Zbyszka do zdawania egzaminów w Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej. Na egzamin wstępny przyszedł w krótkich spodenkach. Po przyjeździe do Krakowa zaczyna studia aktorskie. Gra w wielu sztukach ( m.in. Wiszniewskiego i Schillera). Gdy zostaje asystentem profesora, odkrywa w sobie również pasję do reżyserstwa. W 1952 roku zostaje laureatem ogólnopolskiego konkursu recytatorskiego. Egzamin dyplomowy zdaje 1953 roku grając role Smakosza w Przyjaciołach Fredy. W 1953 roku otrzymuje z wyróżnieniem dyplom aktorski. W tym roku wyjechał pod opieką reżyserki Lidii Zamkow wraz z innymi absolwentami do Gdańska, gdzie występował w Teatrze Wybrzeże. Zadebiutował rolą Ferdynanda w sztuce Schillera "Intryga i Miłość" w 1953 roku. W listopadzie 1954 roku rusza amatorski teatr „Bim-Bom” założony przez Zbyszka Cybulskiego, najbardziej znany ze wszystkich teatrów studenckich w Polsce. Początek teatru rozpoczął program Zero. Przez sześć kolejnych lat swój Teatr Cybulski prowadził wraz z Bogumiłem Kobielą, Jerzym Afanasjewem, [person=112433]Wowo Bielickim[/person] i Jackiem Fedorowiczem, lecz grali oni tylko w szczególnych sytuacjach. Fedorowicz poprzez charyzmę Cybulskiego nazwał go „przewodnikiem stada, obdarzonym najwyższym autorytetem, emanującym siłą”. Oprócz pierwszego programu Zero zrealizowano tam również programy: Ahaaa (1955 r.), Radość poważna (1956 r.), Toast (1957 r.) i Coś by trzeba (1960 r.). „Bim-Bom”posługiwał się pantomimą, skeczem i metaforą. Teatr ten stał się symbolem dialogu z publicznością, kształconym przez lata. Omawiał problemy dotykające młodych ludzi. Znaczny wpływ na teatr wywierała sztuka Chaplina, Jacques'a Fabrrie'ego. Teatr swe sztuki wystawiał w Polsce, ale również za granicą (Paryż, Wiedeń, Rostock, Amsterdam, Moskwa). Ostatni wielki sukces zdobył na Festiwalu Sztuki Awangardowej w Wiedniu. Następną sceną Cybulskiego był Teatr Rozmów 1957-1958 r. (założony z Bogumiłem Kobielą). Jego idea polegała na traktowaniu widza jako współpartnera aktora, widz posiadał wtedy świadomość, że aktywnie uczestniczy w sztuce. Teatr ten był bardzo lubiany przez publikę. Widowiska jakie prezentował to m.in. sztuki Cocteau czy Sartre. Sztuki, które reżyserował wraz z Bogumiłą Kobielą to: Jonasz i błazen (1958 r.), Jerzego Broszkiewicza i Króla (1959 r.) Gastona de Caillavet i Roberta de Flers. Cybulski wiele razy podkreślał, że „Bim-Bom” nie był tylko zabawą dla młodzieży. Teatr ten miał za zadanie wejść w dialog z młodzieżą, która miała coś do powiedzenia. Cybulski dzięki niemu, wykształcił w sobie zdolność do reżyserowania granych przez siebie ról. Dzięki teatrowi Cybulski ożenił się z plastyczką Elżbietą Chwalibóg, która była dla niego koleżanką z „Big-Bomu”. Cybulski swoją najważniejszą rolę teatralną zagrał u Andrzeja Wajdy w sztuce Michaela Vincente'a Gazzo Kapelusz pełen deszczu (1959 r.), grał tam narkomana Johnny'ego Pope'a. Ta właśnie właśnie sztuka cieszyła się niezmierną popularnością w całej Polsce (grano ją w różnych teatrach na rejonie prawie połowy Polski). W 1960 r. Cybulski zagrał w Pierwszym dniu wiosny Kruczkowskiego (zagrał rolę Jana) – był to jego ostatni występ w Teatrze Wybrzeże. Pod koniec roku zaczął występować w Teatrze Ateneum w Warszawie. Jego pierwsza rola to Jerry w sztuce Dwoje na huśtawce Williama Gibsona w reżyserii Andrzeja Wajdy. Zagrał również Govena Stevensa w reżyserii Jerzego Markuszewicza w sztuce Faulknera Requiem dla zakonnicy (1962 r.). Zagrał również dwie role w Tatrze Kobra - Paula Walby w Murowane alibi Colina Robertsona (1963 r.) oraz rolę Carlissa w sztuce Cała Prawda Philipa Mackie (1963 r.), spektakle wyreżyserował Janusz Morgenstern. Wystąpił w programie Jerzego Gruzy Poznajmy się (1964 r.) oraz w filmie telewizyjnym Mistrz w reżyserii Jerzego Antczaka (1966 r.). Cybulski grał również w kabarecie Wagabunda (1960 r.). Zbigniew Cybulski wystąpił również w wielu spektaklach Teatru Telewizji. Najważniejsza rola to Sammy w sztuce o takim samym tytule Kena Hugensa w reżyserii Jerzego Gruzy (1962 r.). Poza tym zagrał w takich sztukach jak: Romanse Prowincjonalne Kornela Filipowicza w reżyserii Olgi Lipińskiej (1961 r.), Arlekinadzie Terence'a Ratigana w reżyserii Andrzeja Munka (1961 r.), Pozwólcie nam zmartwychwstać Wladimira Dychaczewskiego i Morisa Słobodskoja w reżyserii Zygmunta Hubnera, Zatrzaśnij otwarte drzwi Trumana Capote (1961 r.), Podwórko Andrzeja Jareckiego (1962 r.). Debiutem filmowym Cybulskiego był film "Kariera" w reżyserii Jana Koechera. W 1954 roku Cybulski dostaje role w pierwszym filmie Andrzeja Wajdy "Pokolenie". Gra tam rolę Kostka, która niestety w ostatecznej wersji została cała wycięta z filmu. Następne role w filmografii Cybulskiego to epizody w takich filmach jak: "Kariera", "Trzy starty", "Koniec nocy" czy "Wraki". Przełomem w karierze jednego z najwybitniejszych polskich aktorów był film "Popiół i diament" w reżyserii Andrzeja Wajdy. Zbyszek zagrał tam rolę Maćka Chełmickiego, młodego funkcjonariusza AK, który dostaje za zadanie zamordowanie sekretarza KW PPR. Rola ta nie była odwzorowaniem historycznych postaci, ale wyobrażeniem, które Zbyszek wspaniale wykreował. Owy film stał się legendą polskiego kina. Jest to światowe dzieło, które m.in. dzięki kreacji Zbyszka Cybulskiego osiągnęło tak wielki sukces (Złote Lwy, Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej, nominacja do nagrody BAFTA). Postać Maćka stała się wzorem dla wielu młodych ludzi, dotkniętych problemami. Film ten stał się magiczną granica dla Cybulskiego. Od tej pory jego filmografia bardzo się zapełniła znakomitymi rolami. Ciemne okulary i modnie zaczesane włosy stały się symbolem rozpoznawczym Cybulskiego, a on sam został ikoną tamtych czasów. Jego kolejne role ("Krzyż Walecznych" Kazimierza Kutza, "Pociąg" Jerzego Kawalerowicza) miały bardzo duży wpływ na polską kinematografię. Od tamtego czasu zyskał miano polskiego Jamesa Deana. Po swoich wielkich rolach pisze scenariusz wraz z Bogumiłem Kobielą "Do widzenia, do jutra..." będący po części autobiograficzny. Film został przyjęty jako liryczna szalona miłość, lecz mało osób zrozumiało wołanie o oparcie przed sławą. Lata 1960-1962 są pełne sprzeczności w rolach Zbyszka ("Rozstanie", "Spóźnieni przechodnie", "La Poupée", "Miłość dwudziestolatków"). Role te pozostawiają jednak mały niedosyt w twórczości. Film Wojciecha Hasa "Jak być kochaną" stał się dopiero rolą, dzięki której Cybulski mógł zerwać z wizerunkiem bohatera tragicznego, którego nieszczęście płynie z jego szlachetności. Kolejną próbą pożegnania tego wizerunku była zmiana fizyczna Cybulskiego (przytył, stał się pulchniejszy na twarzy). Jego role stają się bardziej różnorodne (gra uroczego i młodego człowieka w "Zbrodniarzu i Pannie", a później rolę komediową w filmie "Ich dzień powszedni". Ludzie zaczynają dostrzegać Cybulskiego jako wszechstronnego aktora. W 1964 roku Zbyszek wciela się w rolę kapitana Van Wordena w "Rękopisie znalezionym" w Saragossie". Postać w filmie Hasa jest jedną z ważniejszych ról w jego życiu. Ostatnim filmem w życiu tego wspaniałego człowieka i artysty był film "Morderca zostawia ślad". Premiera odbyła się jednak po śmierci Zbyszka 8 stycznia 1967 roku Zbigniew Cybulski wracając z planu filmu, próbuje wskoczyć do odjeżdżającego pociągu Wrocław - Warszawa. Niefortunny skok spowodował, że Zbyszek wpadł pomiędzy wagony. Z wypadku został przewieziony do szpitala, lecz zmarł godzinę później. Pogrzeb odbył się w Katowicach. George Quasha napisał wiersz poświęcony śmierci Zbyszka Cybulskiego (On the death of polisch actor). Znany dzisiaj reżyser i scenarzysta - Marek Koterski napisał opowiadanie "Zaczerpnąć Dłonią" inspirowane śmiercią Zbigniewa Cybulskiego. Cybulski poprzez swoją przedwczesną śmierć, styl, który prezentował grając, szaleństwo, ale również elegancję, ciemne okulary stał się legendą i postacią kultową w powojennym, ale zarazem dzisiejszym świecie. Został uhonorowany pośmiertnie nagrodą Złotej Kaczki w 1996 roku przyznawanej przez magazyn Film dla najlepszego aktora w historii polskiego kina. Jego popiersie można zobaczyć w Katowicach, a jego gwiazdę w Łódzkiej alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej |
 |
| Filmografia: |
| Cała naprzód (1967) | jako: Janek |
 | Jowita (1967) | jako: trener Księżak |
 | Jutro Meksyk (1965) | jako: Trener Jańczak |
| Salto (1965) | jako: Kowalski-Malinowski |
 | Giuseppe w Warszawie (1964) | jako: Staszek |
| Rękopis znaleziony w Saragossie (1964) | jako: Alfons van Worden |
 | Milczenie (1963) | jako: Roman |
 | Zbrodniarz i panna (1963) | jako: kapitan Ziętek |
 | Jak być kochaną (1962) | jako: Wiktor Rawicz |
| Rozstanie (1961) | jako: znany aktor |
 | Do widzenia, do jutra (1960) | jako: Jacek |
 | Niewinni czarodzieje (1960) | jako: Edmund |
| Pociąg (1959) | jako: Staszek |
 | Krzyż walecznych (1958) | jako: Więcek |
 | Ósmy dzień tygodnia (1958) | jako: Piotr |
 | Popiół i diament (1958) | jako: Maciek Chełmicki |
 | Pokolenie (1954) | jako: Kostek |
|
| Biografia: W 1947 ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum Koedukacyjne Pierwszego Stopnia w Aleksandrowie Łódzkim. Absolwent (1950) ówczesnego Państwowego Gimnazjum i Liceum im. T. Kościuszki w Łodzi (obecnie III LO w Łodzi)[2]. W 1954 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Aktorską w Łodzi, a w 1971 Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Trzy lata później zaczął wykładać w łódzkiej szkole filmowej, na wydziale aktorskim. W 1970, razem z żoną, otworzył w Warszawie własną scenę, Teatr Ochoty – Ośrodek Kultury Teatralnej, a wkrótce potem ognisko teatralne dla dzieci i młodzieży. Machulski szefował Teatrowi Ochoty do 1996. Scena miała być miejscem edukacji młodych ludzi sztuki i miejscem spotkania twórców z publicznością. Od 1975 Teatr Ochoty występował latem w Zamościu grając sztuki szekspirowskie. Te występy stały się zalążkiem dorocznego Zamojskiego Lata Teatralnego. Działalność pedagogiczna stała się wkrótce ważnym zajęciem Machulskiego. W 1974 rozpoczął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W latach 1981-1983 oraz 1991-1996 był dziekanem wydziału aktorskiego tej uczelni. W 1999, wraz z żoną, otworzył prywatną Szkołę Aktorską im. Haliny i Jana Machulskich, działającą przy ASSITEJ – Międzynarodowym Stowarzyszeniu Teatrów dla Dzieci i Młodzieży. Szkoła proponuje alternatywny program kształcenia aktorów zawodowych. Występował na scenach wielu teatrów: w latach 1954-1955 Teatr Jaracza w Olsztynie, Teatr Ziemi Opolskiej w Opolu (1955-1957), Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie (1957-1963), Teatr Nowy w Łodzi (1963-1966), teatrów Polskiego oraz Narodowego w Warszawie (1966-1970). Był założycielem m.in.: „agencji” w Teatrze Lubelskim (1961), „Sceny studyjnej” w Łodzi (1964). Zagrał ok. 120 ról teatralnych oraz ok. 45 ról filmowych. W młodości aktywnie uprawiał sport, grając w III-ligowym klubie piłkarskim Włókniarz Aleksandrów Łódzki. Był ambasadorem Łodzi w staraniach o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury. 12 listopada 2008 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łodzi[3]. Zmarł na zawał serca w warszawskim Szpitalu Bielańskim, w wieku 80 lat. 28 listopada 2008 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. |
|
| Filmografia: |
 | Ostatnia akcja (2009) | jako: Dziadek |
 | Co słonko widziało (2006) | jako: fotograf |
 | Olek (2006) | jako: Kostek |
 | 1409. Afera na zamku Bartenstein (2005) | jako: Komtur |
 | Emilia (2005) | |
 | Nie ma takiego numeru (2005) | jako: Kwintowski |
 | Vinci (2004) | jako: Hagen |
 | D.I.L. (2002) | jako: Boss |
 | Miss mokrego podkoszulka (2002) | jako: znajomy Władysława z cmentarza |
 | Cudze szczęście (1998) | |
 | Polska śmierć (1994) | jako: pułkownik |
 | Psy 2. Ostatnia krew (1994) | jako: Walenda |
 | Psy (1992) | jako: Major |
 | Szwadron (1992) | jako: Markowski |
 | Deja vu (1989) | jako: Cimino |
 | Kingsajz (1987) | jako: Kwintek |
 | Cudowne dziecko (1986) | jako: pułkownik |
 | Vabank II, czyli riposta (1984) | jako: Kwinto |
 | Vabank (1981) | jako: Kwinto |
 | Z tamtej strony tęczy (1972) | jako: Jan |
 | Podróż za jeden uśmiech (1971) | jako: Stanisław Wanatowicz, ojciec Poldka |
 | Album polski (1970) | jako: Piotr |
 | Rzeczpospolita babska (1969) | jako: kapitan Staszek |
| Sąsiedzi (1969) | jako: Major |
 | Sublokator (1966) | jako: Ludwik |
 | Wyspa złoczyńców (1965) | jako: Tomasz |
 | Pamiętnik pani Hanki (1963) | jako: Fred Van Houben |
 | Daleka jest droga (1963) | jako: porucznik Adam Włodarczyk |
 | I ty zostaniesz indianinem (1962) | jako: Kapitan MO |
| Dziś w nocy umrze miasto (1961) | jako: Jeniec angielski |
 | Drugi człowiek (1961) | jako: Karol |
| Odwiedziny prezydenta (1961) | jako: doktor |
 | Historia współczesna (1960) | jako: Janek |
| Kolorowe pończochy (1960) | jako: Nauczyciel biologii |
 | Ostatni dzień lata (1958) | jako: on |
 | Wolne miasto (1958) | jako: Janek |
 | Orzeł (1958) | jako: porucznik Pilecki |
0 komentarze