Sobota z cytatami (odc.239)

sierpnia 25, 2018

Zapraszam na kolejną sobotnią odsłonę cyklu.
Dzisiaj m.in. cytat ze wspaniałej animacji „Kubo i dwie struny”, dzieła Spike Jonze „Ona” oraz filmu, w którym zagrał Ed Harris „Kodachrome”

Prawo Btonxu (1993, reż. Robert De Niro)
Czasem w przypływie emocji mała główka mówi dużej głowie co robić, a duża głowa powinna dwa razy pomyśleć, zanim coś zrobisz.

Prawdziwy romans (1993, reż. Tony Scott)
Czasem Clarence pyta mnie co bym zrobiła, gdyby wtedy zginął. Gdyby pocisk poleciał dwa centymetry bardziej w lewo. Wtedy zawsze się uśmiecham. Tak jakbym nie mogła usatysfakcjonować go odpowiedzią. Ale zawsze to robię. Mówię mu, jak bardzo chciałabym wtedy umrzeć. Ale ból i pragnienie śmierci przybladłyby tak jak gwiazdy o świcie. I pewne sprawy wyglądałyby tak samo.

Drzewo życia (2011, reż. Terrence Malick)
Jedyną drogą do szczęścia jest miłość. Jeśli kochasz, twoje życie nabierze blasku.

Musimy porozmawiać o Kevinie (2011, reż. Lynne Ramsay)
O nic nie dbałam. W apatii jest wolność, dzikie, oszałamiające wyzwolenie, którym się można niemal upoić. Można robić wszystko.

Ona (2013, reż. Spike Jonze)
To jak czytanie ukochanej lektury. Teraz czytam ją bardzo wolno. Słowa są oddalone od siebie, a przestrzeń między nimi jest niemal nieskończona. Cały czas cię czuję, a słowa to nasza historia. Obecnie znajduję się w tej bezkresnej przestrzeni między słowami. To miejsce niezależne od świata fizycznego. Nie zdaję sobie sprawy z istnienia innej materii.

Grand Budapest Hotel (2014, reż. Wes Anderson)
Robienie w życiu czegokolwiek nie ma sensu, bo wszystko to mija w mgnieniu oka. Kolejna rzecz, jaką poznasz to stężenie pośmiertne. Oj, tylko dobrzy umierają młodo.

6
Podobno ich piosenka mówi o tym, co dzieje się po śmierci. Że nie znikamy. Nie? To co się z nami dzieje? Przeistaczamy się jak origami Kubo. Robimy to, byśmy mogli kontynuować naszą historię w innym miejscu. Koniec historii jest zaledwie początkiem następnej.

Dusza i ciało (2017, reż. Ildikó Enyedi)
Moja pamięć jest nadwyraz rozwinięta. Ma to także swoje wady.

Twój Vincent (2017, reż. Dorota Kobiela, Hugh Welchman)
Pragnę poruszyć ludzi moją sztuką. Pragnę, by powiadali: on czuje całym sobą, on czuje wrażliwie.

Kodachrome (2017, reż. Mark Raso)
Ludzie robią więcej zdjęć niż kiedykolwiek przedtem. Miliardy. Ale nie ma slajdów, odbitek. Tylko dane, elektroniczny pył. Kiedy wykopią nas za wiele lat, nie znajdą żadnych zdjęć. Żadnego zapisu kim byliśmy, jak żyliśmy.