 |
|
Tych facetów natura poskąpiła centymetrów, mimo tego i tak zrobili
karierę w filmach jak serialach. Lista ośmiu najbardziej popularnych poznajcie
ich!!
|
 |
| #1. Verne Troyer (81cm) Jest wyjątkowo niski, nawet na karła, jest jednym z najniższych ludzi na świecie. Po raz pierwszy prawdopodobnie widzieliście go w Facetach w Czerni, alz pewnością znacie go z roli Mini Me w Austin Powerze. Ponadto grał w pierwszej części Harrego Pottera i ostatnio mogliście go zobaczyć w Parnassusie. |
 |
| #2. Tony Cox (107cm) Najsłynniejszy czarny karzeł. Możecie go znać z wielu komedii takich jak: „Ja, Irena i Ja”, „Wielkie Kino”, „Komiedia Romantyczna”. Grał także Ewoka w Gwiezdnych Wojnach |
 |
| #3. Warwick Davis (107cm) Grał we wszystkich częściach Harrego Pottera, najczęściej jako Profesor Filius Flitwick, ale grał również Gryfka i Kasjera w Banku Gringotta. Poza tym grał w Gwiezdnych Wojnach oraz Opowieściach z Narnii.. |
 |
| #4. Michael J. Anderson (109cm) Najbardziej znany jest ze swojej roli w „Miasteczku Twin Peaks” oraz serialu HBO „CarnivĂ le”, ponadto gościnnie pojawiał się w „Archiwum X” oraz „Star Treku”. |
 |
| #5. Kenny Baker (112cm) Być może go widzieliście we „Flashu Gordonie” lub „Amadeuszu”, ale najbardziej znany jest z roli w której go paradoksalnie nie widzieliście, gdyż grał on R2D2 w Gwiezdnych Wojnach. |
 |
| #6. Herve Villechaize (119cm) Był bardzo znany w latach 70, grał „Człowieku ze złotym pistoletem” i popularnym serialu „Fantastyczna wyspa”. Niestety jego życie skończyło się dość tragicznie. Aktor popełnił samobójstwo. Zastrzelił się w swoim domu w Los Angeles 4 września 1993 roku. Od dłuższego czasu miał problemy z nadużywaniem alkoholu przez co stracił kilka ciekawych ról, które mu proponowano. Był dwukrotnie żonaty, oba związki zakończyły się rozwodem. |
 |
| #7. Jordan Prentice (124cm) Zadebiutował jako Kaczor Howard, co nie było zbyt dobrym początkiem kariery. Potem mogliście go zobaczyć w „O dwóch takich, co poszli w miasto” oraz dwóch częściach American Pie.Aktorsko zabłysnął w „Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj” |
 |
| #8. Peter Dinklage (135cm) Tego pana chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Poza najbardziej znaną rolą Tyriona Lannistera w „Grze o Tron”, grał również w „Opowieści z Narnii: Książę Kaspian”, „Zgon na pogrzebie”, a teraz będziecie mogli go także zobaczyć w „X-Men: Przeszłość, która nadejdzie”. |
 |
|
Mamy kolejną sobote więc czas na nowy odcinek, dzisiaj między
innymi cytat z filmu Memento, dramacie wyreżyserowanym
przez Christophera Nolana. Zapraszam na osiemnastą odsłonę serii!
|
 |
| Na dobrą scenę bitwy składa się kilka elementów, które muszą zostać zrealizowane, by wszystko odpowiednio zadziałało. Przede wszystkim - prezencja armii, która musi być efektowna, imponująca i odpowiednio groźna. Istotna jest też płomienna przemowa przed bitwą - można rzec, że im więcej w niej patosu, tym bardziej zagrzewa do walki (choć nasze zestawienie pokaże, że nie zawsze musi być ona obecna). W przypadku starć większych armii ważna jest praca kamery podczas ich biegnięcia czy jazdy do starcia - musi być widowiskowo, a w powietrzu powinno unosić się namacalne napięcie. Nie może też zabraknąć klimatu i emocji, które muszą oddziaływać na widza. Ostatnim kluczowym elementem są starcia na każdym planie. Nie chodzi tylko o to, by śledzić okiem kamery jednego bohatera siejącego popłoch w szeregach wrogów. Tło musi działać idealnie i żyć, by tworzyć iluzję. Dość często stosowanym dodatkiem jest pojedynek protagonisty z głównym czarnym charakterem, który przeważnie kończy się brutalną i pomysłową śmiercią tego drugiego. Oto siedem najlepszych scen batalistycznych kina, według Hatak.pl |
 | ||
| "Spartakus" Końcowa bitwa z tego klasyka pokazuje niespotykany rozmach. Stanley Kubrick zrobił coś, czego współcześnie w Hollywood nikomu się nie chce: zebrał na polu prawdziwą armię liczącą ponad 10 tysięcy statystów, dlatego też po latach każdy element tej sceny batalistycznej sprawia imponujące wrażenie, a przez dekady była ona inspiracją dla twórców kina historycznego. |
 |
| Zobacz |
 |
| "Braveheart - Waleczne Serce" Bitwa pod Striling z filmu Mela Gibsona to scena, bez której taki ranking nie ma prawa bytu. Gibson dał popis wyśmienitej reżyserii, inspirując się najlepszymi filmami w historii. Świetna praca kamery, dobra i brutalna choreografia walk oraz fantastyczne przedstawienie realizmu starcia, a wszystko okraszone niezapomnianą, budującą emocje muzyką Jamesa Hornera. |
 |
| Zobacz |
 |
| "Władca Pierścieni: Dwie Wieże" Doskonały przykład świetnie zrealizowanego oblężenia w kinie fantasy. Bitwa pod Helmowym Jarem to popis Petera Jacksona, który udowadnia, że scena batalistyczna z domieszką komputera też może cieszyć oko i budować emocje. Każdy element, z szarżą Rohirrimów i Gandalfa na czele, gra tutaj należytą rolę. |
|
| Zobacz |
 |
| "300" Pierwsza bitwa z widowiska Zacka Snydera rozgrywa się głównie w zwarciu, ale to nie przeszkadza reżyserowi w zaprezentowaniu wybitnych umiejętności Spartan oraz stworzeniu efektownych, krwawych scen. Świetna choreografia, klimat i charyzma Gerarda Butlera wyróżniają się na tle innych. Nawet pomimo komputerowej stylistyki potyczka ta robi wielkie wrażenie. |
|
| Zobacz |
 |
| "Gladiator" Ridley Scott ma wyjątkowe podejście do ukazywania realistycznych scen batalistycznych kina historycznego, więc naturalnie jego film musiał znaleźć się w naszym rankingu. Wybór był niebywale trudny, bo dwa jego tytuły - "Gladiator" oraz "Królestwo Niebieskie" - prezentowały wyśmienite sceny batalistyczne. Ostatecznie dzięki charyzmie Russella Crowe'a to bitwa o Germanię ląduje w zestawieniu. Fantastyczne zdjęcia i efektowne widowisko. Roma Victa! |
|
| Zobacz |
 |
| "Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa" Bitwa o Narnię to wspaniały dowód na to, że nawet kino familijne potrafi zaoferować batalistyczne emocje i wizualną ucztę. Śmiało można powiedzieć, że w kinie fantasy są to najbardziej "kolorowe" sceny walk, gdyż pełno w nich magicznych stworzeń niczym z gry "Heroes of the Might and Magic". Różnorodność, ogromny rozmach i klimat - nie zawsze trzeba wylewać hektolitry krwi, by zrobić dobrą bitwę. |
|
| Zobacz |
 |
| "Władca Pierścieni: Powrót króla" Oblężenie Minas Tirith i bitwa na polach Pelennoru to popis Petera Jacksona, który pod każdym względem imponuje rozmachem, efektownością i klimatem. Znakomite widowisko, którego dopełnienie stanowi szarża Rohirrimów. |
|
| Zobacz |
 |
| Czasem potrzeba więcej niż jednej osoby do rozwiązania zagadki kryminalnej… albo do uczynienia produkcji ciekawszą. Chemia między głównymi bohaterami może przesądzić zresztą o sukcesie serialu czy filmu, nawet jeśli fabuła nie należy do najbardziej udanych. |
 |
| Sherlock Holmes i John Watson "Sherlock" Sherlocka i Watsona znamy od ponad stu lat i widzieliśmy na ekranie już w co najmniej kilkunastu różnych wydaniach, a jednak twórcom serialu BBC udało się tchnąć w nich nowe życie. "Bromans", do jakiego dochodzi między postaciami Benedicta Cumberbatcha i Martina Freemana, bezpośrednio nawiązuje do pierwowzoru Arthura Conan Doyle'a. Sherlock jest tu genialnym ekscentrykiem, któremu Watson ustępuje inteligencją, jednocześnie nadrabiając zdrowym rozsądkiem. W pojedynkę są wielkimi ludźmi, ale razem tworzą jeden z najważniejszych duetów - nie tylko detektywistycznych - w historii. |
 |
| Rust Cohle i Martin Hart "Detektyw" Wystarczyło obejrzenie jednego odcinka, by Rust i Martin (w pełni zasłużenie) trafili na tę listę. Niby składają się ze znanych z wielkiego i małego ekranu schematów - Rust to pokręcony, doświadczony rodzinną tragedią, a przy tym genialny śledczy, Martin to z kolei spokojny, rodzinny człowiek, który woli się nie wychylać i wiecznie chroni swojego partnera przed nim samym (coś jak Riggs i Murtaugh z "Zabójczej broni"). Tym, co czyni ich jednak wyjątkowymi, jest chemia między wcielającymi się w nich Matthew McConaugheyem i Woodym Harrelsonem. Jest w niej odrobina humoru, ale przede wszystkim dużo mroku i smutku; trudno nazwać ich przyjaciółmi, raczej połączonymi wzajemnym szacunkiem i wspólną sprawą niechętnymi partnerami. Martin chyba też trochę boi się zarówno o, jak i samego Rusta. Obserwowanie rozwoju ich relacji jest fascynujące. |
 |
| Sam i Dean Winchesterowie "Nie z tego świata" Braterska krew potrafi rozwiązać niejeden problem i niejedną zagadkę – przynajmniej tak jest w przypadku Sama i Deana Winchesterów. Detektywi od zdarzeń "nie z tego świata" już dziewiąty rok raczą widzów polowaniami na duchy, demony, wilkołaki, wampiry, bogów olimpijskich… Do wyboru, do koloru. Ale czym byłby rodzinny biznes bez odrobiny/wielu scen wzruszeń, kłótni, wybaczeń, docinków oraz najwyższych poświęceń? Jeden pójdzie za drugiego w ogień, drugi duszę odda – chociaż czasem wydaje się to być już odrobinę schematyczne. Ale wszystko w zgodzie z zasadą "kierowca wybiera muzykę, pasażer się zamyka". |
 |
| Seeley Booth i Temperance Brennan "Kości" Temperance Brennan i Seeley Booth nie są klasyczną parą detektywów. Co prawda on pracuje w FBI, ale ona na każdym kroku podkreśla swoją nadrzędną funkcję wybitnego antropologa. Ich relację, poza wybitnym egocentryzmem Brennan, utrudnia również jej nieudolność w jakichkolwiek kontaktach międzyludzkich. Na szczęście wspólne odkrywanie szkieletów oraz rozwiązywanie zagadek kryminalnych idzie im bardzo dobrze, chociaż od czasu do czasu przerywane jest romantycznymi podchodami, które wraz z kolejnymi sezonami stają się coraz ciekawsze. |
 |
| Sarah Linden i Stephen Holder "Dochodzenie" Linden i Holder – osoby z dwóch różnych światów, które połączyło brutalne morderstwo nastolatki. Ona spokojna, zamknięta w sobie, z obsesyjną rządzą rozwikłania skomplikowanej kryminalnej zagadki. On roztrzepany i nieco zagubiony w poszukiwaniu własnej tożsamości. Zbliżyło ich do siebie nie tylko pełne wyrzeczeń dochodzenie, ale też wzajemna walka z demonami przeszłości, które tak bardzo odmieniły ich życie. Niezaprzeczalna i niesamowita chemia pomiędzy Mireille Enos oraz Joelem Kinnamanem to obok znakomitego scenariusza główna siła napędowa serialu. Stworzyli oni rewelacyjną parę telewizyjnych detektywów, których poczynania w mrocznym i wiecznie deszczowym Seattle ogląda się z zapartym tchem. |
 |
| Historia zna wiele ciekawych postaci: wielkich przywódców, szalonych wizjonerów, przypadkowych bohaterów. Z życiorysów, z którymi miałam szansę zapoznać się dokładniej, chyba żaden nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak życiorys Howarda Robarda Hughesa Jr. |
 |
| Dziś Howard Hughes kojarzony jest głównie pod kątem tego jak skończył. Jego imię przywołuje na myśl zarośniętego, zaniedbanego staruszka, odseparowanego od świata w luksusowym apartamencie, gdzie otumaniony chorobą psychiczną oddawał mocz do butelek po mleku i hodował coraz to dłuższe paznokcie. Młody, przystojny bogacz, największy amant wczesnego Hollywood, miłośnik kina i awiacji, władca olbrzymiego biznesowego imperium to Howard, o którym pamięta się dużo rzadziej. A szkoda, bo właśnie uosobienie zarówno triumfu jak i porażki, dobra i zła jest w tej postaci najbardziej fascynujące! Howard urodził się w 1905 roku w bogatej teksańskiej rodzinie. Jego ojciec dorobił się sporej fortuny na opatentowanym przez siebie wiertle, które zrewolucjonizowało wydobycie ropy. Matka, często pozostawiana sama sobie przez hulającego w podróżach służbowych męża, przelewała całą swoją miłość na syna. To ona wpoiła mu lęk przed zarazkami, który towarzyszył mu do końca życia i to jej nadopiekuńczość miała duży wpływ na to, że później żadna kobieta nie była w stanie spełnić jego oczekiwań. Już od małego ciągnęło go do nauki. Sam budował sobie takie przedmioty jak radio czy rower. W wieku 14 lat odbył pierwszą lekcję latania samolotem. Gdy osiągnął odpowiedni wiek wziął udział w kursach matematycznych i aeronautycznych na prestiżowej uczelni Caltech. Po śmierci rodziców przejął kontrolę nad biznesem ojca. Wiertła to nie było coś co by go interesowało, ale mimo to pracował nad unowocześnieniem wynalazku ojca, a pod jego rządami firma rozrosła się do niespotykanych dotąd rozmiarów. Dbał o to by nikt nie miał praw do jego patentu, bezwzględnie zwalczając jakiekolwiek zarodki konkurencji. Jedynym sposobem na wydobycie ropy przy użyciu wiertła Hughesa było jego wypożyczanie. Na zarzuty o zmonopolizowanie rynku, odpowiadał, że żadnego monopolu nie ma, a kto nie chce korzystać z ich produktu, zawsze ma łopatę i kilof. Jednak firma i majątek po ojcu były dla niego głównie zapleczem, dzięki któremu mógł realizować swoje własne pasje. Pierwszą z nich, za którą zabrał się zaraz po opuszczeniu Teksasu, było kino. Trzy z filmów, w których maczał swoje palce Howard zapisały się w historii X muzy. Każdy z nich w jakiś sposób wykraczał poza przyjęte w swoim czasie normy. „Aniołowie piekieł”, ukochane dziecko Hughesa, to jeden z pierwszych dźwiękowych blockbusterów. Film opowiada o losach dwójki pilotów w czasie I Wojny Światowej. Zdjęcia trwały ponad trzy lata, a to ze względu na innowacyjne i niezwykle trudne do nakręcenia w tamtym okresie (kocówka lat 20tych!!) sceny walk powietrznych, a to przez rewolucję dźwiękową w kinie, w wyniku której do praktycznie gotowego niemego obrazu twórca postanowił dodać dialogi, by uniknąć sytuacji w której film byłby przestarzały już w momencie premiery. To wszystko wpłynęło na budżet, który ostatecznie wyniósł, horrendalne wówczas, 4 miliony dolarów. Z kolei „Człowiek z blizną” zasłynął niespotykaną w ówczesnym kinie brutalnością i stał się pierwowzorem znanego wszystkim filmu De Palmy z Alem Pacino w roli głównej. Po zmianie sposobu ukazywania przemocy, przyszła kolej na małą rewolucję seksualną. „Wyjęty spod prawa” z 1943 r cieszył się olbrzymią popularnością głównie dzięki zdecydowanie eksponowanym w materiałach promocyjnych (i samym filmie, oczywiście) piersiom głównej aktorki. Howard był tak zaangażowany w ten projekt, że wykorzystał swoje inżynierskie zdolności do skonstruowania specjalnego modelu stanika, by jeszcze lepiej podkreślić kształty Jane Russell. Zaś w historii Sindbada w roli 40stu rozbójników obsadził piękne panie, które następnie, ubrane w skąpe stroje bikini, wysłał w tournée po kraju, aby wypromowały film. |
 |
| Druga z pasji Hughesa, kobiety, była w dużej mierze powiązana z pierwszą. Lista aktorek z którymi się spotykał jest niezwykle długa i imponująca. Warto wymienić wśród nich Katherine Hepburn, Avę Gardner, Bette Davies, Ginger Rogers czy Ritę Hayworth. Plotka głosi, że odrzucił Marilyn Monroe, bo nie podobały mu się jej stopy. Inna historia opowiada o tym jak dzięki skomplikowanej intrydze spędzał sylwestra jednocześnie z trzema kobietami, tak aby żadna z nich nie dowiedziała się o pozostałych. Związek z Howardem nie był łatwy, przez niezwykłą zaborczość kazał śledzić swoje partnerki i kontrolował wszelkie obszary ich życia. Z czasem wyszukiwał sobie coraz to młodsze dziewczęta, z którymi podpisywał kontrakty tylko po to by je zdobyć i wychować na swoją modłę. Odseparowywał je od świata w pokojach hotelowych, gdzie całe dnie spędzały ćwicząc się w sztuce aktorskiej i czekając na jego wezwanie. Miał cały harem takich kobiet rozsianych po Los Angeles i niczego nieświadomych. Wiele z nich nigdy nie zagrało w filmie. Te, które wyłamywały się spod jego wpływu okrutnie karał, bez mrugnięcia okiem rujnując ich szanse na karierę. Czas na największą z pasji Hughesa. Jak sam powiedział „Chcę, żeby pamiętano o mnie z jednego powodu, z tego, co zrobiłem dla lotnictwa”. A zrobił bardzo dużo. Miał swój udział w powstaniu wielu modeli samolotów. Najsłynniejszym z nich jest bez wątpienia Hercules, nad którym prace rozpoczęły się w trakcie II WŚ a zakończyły dopiero w 1947 roku. Do dziś jest to największa w historii łódź latająca o rozpiętości skrzydeł rzędu 98 metrów. Samolot miał wielu krytyków, szydzących z jego drewnianej konstrukcji i faktu, że nie zdarzył powstać przed zakończeniem wojny i twierdzących, że nigdy nie poleci. Jednak udało się. I choć Hercules pokonał jedynie 1,6 km na wysokości 20 m, jego dziewiczy i zarazem jedyny lot był wielkim triumfem jego twórcy. Howard był nie tylko wielkim konstruktorem, ale i pilotem. Pobił rekord prędkości lecąc 656 km/h oraz rekord prędkości przelotu nad Stanami Zjednoczonymi (ok. 7,5 h). Podczas lotu dookoła świata, pomimo zakazu Hitlera, przeleciał nad terytorium Niemiec (obawiając się, że inaczej nie uda mu się uzyskać pożądanego wyniku), eskortowany przez cały czas przez myśliwce Luftwaffe. Opłaciło się, z wynikiem 91 h został człowiekiem, który najszybciej okrążył ziemski glob. Był również właścicielem linii lotniczej TWA, która za jego czasów rozkwitła i rozpoczęła program lotów poza USA. Niestety lotnictwo nie wiązało się dla niego tylko z sukcesami. Hughes miał dwa bardzo ciężkie, niemal śmiertelne wypadki. Zwłaszcza katastrofa w Beverly Hills odbiła się mocno na jego zdrowiu, pozostawiając po sobie poważne urazy głowy i rozległe poparzenia na ciele. Zmarł w 1976 roku po wielu latach zmagań z germofobią i zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi, które niezwykle utrudniały mu życie i pogłębiały się wraz z wiekiem i w wyniku wypadków. To ze względu na te zaburzenia notorycznie mył ręce, wprowadzał skomplikowane procedury podawania mu jedzenia, potrafił zamykać się sam w pokoju całymi tygodniami oglądając filmy czy powtarzać po kilkadziesiąt razy tą samą frazę. Był też w dużym stopniu głuchy. Wszystko to doprowadziło do tego, że Howard był odludkiem, z wiekiem miał coraz większe problemy w kontaktach z ludźmi i coraz bardziej ich unikał. Ostatecznie otoczył się ścisłym kręgiem mormońskich współpracowników, którzy wykorzystywali jego schorowanie i nieufność wobec otoczenia. Podawali mu o wiele za duże dawki lekarstw, uzależniając go od nich i w ten sposób całkowicie skazując na swoją łaskę, dzięki czemu mogli spokojnie zarządzać jego majątkiem. Ostatnie lata życia otumaniony spędził samotnie w apartamencie w Las Vegas. Najbogatszy człowiek Ameryki zmarł, o ironio, w wyniku skrajnego wyczerpania i niedożywienia, mierząc 185 cm wzrostu, w chwili śmierci ważył 41 kg i był tak zarośnięty i zaniedbany, że FBI sięgnęło po odciski palców by zweryfikować czy to na pewno on. Howard Hughes jest postacią niejednoznaczną, zarazem wzniosłą i tragiczną, godną naśladowania w pewnych kwestiach i potępienia w innych. Ale jak to kiedyś powiedział Oscar Wilde: „Absurdem jest dzielić ludzi na dobrych i złych. Ludzie są albo czarujący albo nudni”. A co jak co, ale nudny Howard z pewnością nie był. |
 |
| Autorka artykułu: Anita z Nieżyciowi.pl |
 |
| Rozmawiałam ostatnio z fanem „Wielkiego Gatsby'ego i usłyszałam mniej więcej takie słowa: „Gatsby to był wielki człowiek. Rzadko się takich spotyka. Chciałbym być bardziej taki jak on”. Ze słów tych płynął wielki podziw dla postaci i romantyzmu jaki ona ucieleśnia. O ile na mnie historia Fitzgeralda również zrobiła spore wrażenie, o tyle odbieram głównego bohatera nieco inaczej. Jego miłość do Daisy to dla mnie raczej przestroga przed romantyzmem nadmiernym, przed zatopieniem się w przeszłości, przed ograniczeniem wszystkich swoich działań do jednego celu. I o tym właśnie będzie ten artykuł |
 |
| Przypomnijmy sobie najpierw jak to wszystko wygląda w opowieści F.S.Fitzgeralda. Skupię się tu tylko na istotnym dla mnie wątku i zdradzę tylko tyle ile będę musiała. Jay Gatsby, młody żołnierz bez grosza przy duszy, poznaje Daisy Fay, dziewczynę z dobrego domu. Jay pozwala jej sądzić, że należą do tej samej klasy. Zamiast opowiadać o tym kim jest, snuje raczej wizje o tym kim zamierza zostać. Zakochują się w sobie i spotykają do czasu, gdy on zostaje wysłany na front. Młodzi piszą do siebie, ale Daisy zaczyna niecierpliwić się długotrwałą nieobecnością ukochanego. Poznaje Toma Buchanana, sportowca o wysokim statusie społecznym. Biorą ślub, o czym Gatsby dowiaduje się z listu. Niedługo potem pojawia się dziecko. W tym czasie Jay wychodzi z wojska, postanawia spełnić swoje ambicje i odzyskać dziewczynę. Zdobywa pieniądze i pozycje. Kupuje wielką willę po przeciwnej stronie zatoki niż dom Buchananów. Co tydzień urządza w niej huczne imprezy licząc, że Daisy się na którejś zjawi. W końcu spotykają się poprzez jej krewnego i nawiązują romans. Gatsby'emu udało się w zasadzie wszystko za co tylko zabrał się po zakończeniu służby. Stał się kimś, kim zawsze chciał być. Jednak dla niego były to tylko środki do celu. Nierozerwalnie połączył je z osobą Daisy, przez co nie potrafił się nimi naprawdę cieszyć. Całe jego życie stało się oczekiwaniem na ten upragniony moment, w którym wróci do niego dawna miłość. Nie miał przyjaciół, całymi dniami prowadził interesy, a w weekendy wyprawiał przyjęcia, na których świetnie bawili się wszyscy poza nim. Popełnił ten błąd, że skoncentrował wszystkie swoje wysiłki na jednej osobie. Przez to wystawiał się na prawdopodobieństwo ogromnego cierpienia - niepowodzenie planu byłoby niewyobrażalnym ciosem. Kiedy zależy nam właściwie tylko na jednej osobie (rzeczy, przedsięwzięciu) i ją tracimy, rozpada nam się w zasadzie cały świat. Nie mamy żadnego oparcia, bo wszystko inne poświęciliśmy i zaniedbaliśmy dla tej jednej kwestii i teraz zostaliśmy z niczym, sami jak palec. Może gdyby Jay nie zatracił się tak zupełnie w uczuciu do Daisy, przez te pięć lat poznałby inną dziewczynę, w której zakochałby się równie mocno albo nawet bardziej? A nawet jeśli nie, czy nie byłby szczęśliwszy gdyby poświęcił choć odrobinę energii na rozwinięcie jakiejś pasji bądź nawiązanie przyjaźni, które wspierałyby go na drodze do celu i uczyniły mniej samotnym? |
 |
| Gatsby postąpił inaczej. W porządku, miał do tego prawo. Kiedy jednak poświęcamy wiele w imię miłości (czy czegokolwiek innego), dobrze się najpierw upewnić, że faktycznie warto, że to uczucie rzeczywiście jest wyjątkowe. Czy nasz bohater tak zrobił? Moim zdaniem nie. Zakochał się w kimś, z kim nie spędził zbyt wiele czasu i komu nie dał się tak naprawdę poznać, bo wiedział jak wiele ich dzieli, a chciał wywrzeć dobre wrażenie. Tak więc ciężko powiedzieć na ile Daisy go w ogóle znała. Działa to też w drugą stronę. Jay czekał na połączenie z ukochaną mnóstwo czasu, ale kiedy to wreszcie nastąpiło, dość szybko pojawiły się problemy. Nie mógł pogodzić się z tym, że nie jest ona tą sama osobą, którą była kiedyś. Kochał jej obraz, który stworzył we własnej głowie, a który składał się z wyidealizowanych wspomnień. Sytuacja, w której Daisy była już kobietą po przejściach, miała męża i dziecko, nie bardzo do tego obrazu przystawała. Takie podejście krzywdzi obie strony. Jedna osoba jest rozczarowana, bo rzeczywistość rzadko jest w stanie sprostać fantazji. Druga, zamiast być kochaną ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami, zostaje sprowadzona do, niemającego z nią wiele wspólnego, wytworu wyobraźni. I tu dochodzimy do ostatniej kwestii. Gatsby żył w przeszłości. Na stwierdzenie, iż „nie można przeżyć na nowo czasu, który się już raz przeżyło” odpowiedział bez wahania „Nie można? Ależ oczywiście można!” Głęboko wierzył, że będzie w stanie odtworzyć czas jaki stracili, że wszystko będzie tak jakby się zeszli te pięć lat wcześniej. Chciał wziąć ślub w domu jej rodziców, bo tak zrobiliby wtedy. Nie wystarczyło mu też, że dziewczyna zgodziła się do niego wrócić. Wymagał od niej, żeby powiedziała mężowi, że nigdy go nie kochała, żeby przekreśliła całe ich wspólne życie. Nie mógł pogodzić się z tym, że był w jej życiu ktoś po nim. Dostał to, na co tak długo czekał, ale nie był w stanie się tym w pełni cieszyć, bo zupełnie nie wziął pod uwagę upływu czasu i jego następstw. Jay Gatsby jest postacią, której nie sposób nie kibicować w jej niezłomnym dążeniu do celu. Jest figurą romantyczną, ale, jak to często w literaturze bywa, tragiczną zarazem. Do romantyzmu bowiem, jak do wszystkiego, należy podchodzić z umiarem. Tak więc Gatsby'ego można podziwiać, ale myślę, że przede wszystkim warto wyciągnąć z jego historii jakieś wnioski. Ja je widzę tak: trzeba wiedzieć kiedy walczyć dalej, a kiedy odpuścić, trzeba być świadomym nieuchronności zmian i umieć się do nich dostosować, trzeba widzieć ludzi takimi jacy naprawdę są i właśnie takimi ich kochać. |
 |
| Autorka artykułu: Anita z Nieżyciowi.pl |
 |
| Kiedy dwa lata temu twórcy serialu "Gra o tron" ogłosili, że w trzecim sezonie odejdą od schematu "jeden sezon = jedna książka", fani z pewnością odetchnęli z ulgą. Po pierwsze dlatego, że trzeci tom sagi jest znacznie dłuższy od swoich poprzedników – w wielu krajach, w tym w Polsce, był on zresztą wydany w kilku częściach. Po drugie zaś, ponieważ jest on przez wielu uznawany za najlepszy. Zgodnie twierdzono więc, że należy poświęcić przynajmniej 20 odcinków, aby oddać mu należytą sprawiedliwość. |
 |
| 1. Purpurowa sprawiedliwość Listy najważniejszych wydarzeń nie sposób nie zacząć od tak zwanych Purpurowych Godów. Nie tylko dlatego, że rozegrają się one w pierwszych odcinkach sezonu. Wydarzenie to niewątpliwie stanowi też jeden z najważniejszych momentów w całej sadze. Jest przy tym niejako przeciwwagą dla Krwawych Godów, ukojeniem dla żądnego lannisterskiej krwi, zdruzgotanego fana. Powolna śmierć króla Joffreya (który, dla przypomnienia, zostaje otruty podczas własnego wesela) to z perspektywy czasu przede wszystkim poczucie mściwej satysfakcji. Ale kiedy czytaliśmy o Purpurowych Godach po raz pierwszy, towarzyszyły nam raczej szok i niepewność. Nie wiadomo przecież było, kto stał za tak śmiałym zamachem, który praktycznie zachwiał całym układem sił w Westeros. Ba, do dziś nie ustają spekulacje na temat zakresu uczestnictwa niektórych osób w spisku. Warto też zauważyć, że Purpurowe Gody są punktem zapalnym dla praktycznie wszystkich pozostałych wydarzeń z tego sezonu, który powinien się skupić właśnie na wydarzeniach rozgrywających się w Królewskiej Przystani. Jeśli chodzi o serialową interpretację samej sceny zamachu, nie spodziewamy się raczej poważnych zmian. Osobną kwestią będzie jednak ucieczka Sansy, ponieważ, jak wiemy, wątek rycerza-błazna Dontosa został w serialu poważnie obcięty. Tak czy inaczej, wszyscy – oprócz Joffreya – powinni być z rozwoju wydarzeń zadowoleni. |
 |
| 2. Bolesna zdrada Jedną z najbardziej bezpośrednich konsekwencji Purpurowych Godów był sąd nad Tyrionem. Karzeł oskarżony przez własną siostrę o zabicie króla znajdzie się w najbardziej (jak dotąd) beznadziejnej sytuacji. Tym razem nie pomoże mu ani wrodzona przebiegłość, ani znajomości. Tym bardziej kiedy okaże się, że jego przyjaciele wcale nie zamierzają się dla niego poświęcać. Cały proces, który trwał dobrych kilka dni, zostanie zapewne rozciągnięty na parę odcinków. Ostatecznym ciosem, który złamie Tyriona, będzie jednak zdrada Shae. Była to chyba ostatnia osoba, którą Tyrion – w swojej naiwności – spodziewał się zobaczyć na ławie oskarżonych. A jednak pojawiła się tam, przedstawiając dobitne dowody jego winy i publicznie go poniżając. Był to jeden z głównych czynników, które ukształtowały dalsze losy Tyriona. Kiedy rozważamy sposób, w jaki zostanie pokazana ta scena, nasuwa się oczywisty problem. Serialowa Shae jest kimś zupełnie innym niż jej książkowa odpowiedniczka. Nietrudno było uwierzyć, że prostytutka opisywana głównie podczas scen łóżkowych skorzysta z legendarnej naiwności Tyriona. Jakie jednak powody będzie mieć Shae-anioł-stróż, aby dokonać zdrady? Zazdrość jest jedynym, co przychodzi na myśl. Tak czy inaczej, fani sagi z pewnością z niepokojem oczekują tej sceny. |
 |
| 3. Enter the Viper Jednym z elementów, z których słynie twórczość Martina, są bohaterowie. Realistyczni, obdarzeni głębią charakteru i własnymi miniwątkami, zaskarbiają sobie oni przychylność fanów. W przypadku bohaterów drugoplanowych, którzy w dodatku pojawiają się tylko w jednym tomie sagi, zdobycie popularności jest jednak zwykle bardzo trudne. Ale są postacie tak charyzmatyczne, że po prostu nie sposób o nich zapomnieć. Jedną z nich z pewnością był Oberyn Martell – Czerwona Żmija. Widzowie serialu mają z pewnością niemałą zagadkę związaną z rodem Martellów – jednym z siedmiu głównych rodów Westeros, o którym niemal nic dotąd nie słyszeliśmy... O co chodzi? Wprowadzenie na scenę Oberyna wyjaśni zapewne część z tych wątpliwości. My jednak czekamy na coś innego – na pokazanie jednego z największych badassów w historii sagi i jego krótkiego, choć pełnego akcji życia. Dla przypomnienia: Oberyn zjawił się w Królewskiej Przystani, aby objąć pozycję w Małej Radzie. Taki przynajmniej był oficjalny powód. W rzeczywistości Martellowie mają do załatwienia poważny biznes z niejakim Gregorem Clegane'em. Biznes z gatunku takich, za które płaci się krwią. Kiedy zatem Czerwona Żmija dowiaduje się, że Góra będzie czempionem Cersei podczas próby walki, sam zgłasza się do walki o niewinność Tyriona. Kulminacją całego procesu Karła staje się więc jeden z najbardziej emocjonujących pojedynków w sadze. Pomimo tego, że Oberyn zostanie wprowadzony w tym sezonie, jego wątek zostanie zapewne oddany dość wiernie. Taką przynajmniej żywimy nadzieję, bo choć jego rola w historii Westeros była dość ograniczona, z pewnością na stałe zapisał się on w naszej pamięci. |
 |
| 4. Słodka zemsta Zdradzony przez wszystkich Karzeł odnajduje w końcu upragnioną zemstę. Co ciekawe, do gwałtownych działań nie skłoniło go dosłowne skazanie na śmierć przez najbliższych krewnych, ale prawda o dawnej ukochanej – Tyshy. Kiedy dowiaduje się, że został oszukany przez Tywina, rusza na poszukiwanie zemsty. Na tej krótkiej drodze udaje mu się zresztą upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu, bo przy okazji wymierza też sprawiedliwość Shae. Oprócz tego, że zabicie Tywina i Shae przez Tyriona to jedne z najbardziej emocjonalnych scen w trzecim tomie powieści, są również punktem zwrotnym w losach Karła. To właśnie poprzez posłanie bełta kuszy przez wnętrzności własnego ojca Tyrion nieodwołanie odcina swoje związki z Lannisterami i rozpoczyna podróż w stronę bardziej mrocznych sfer. Przy okazji staje się zresztą kontrapunktem dla Jaimego, który stawia kolejny krok na drodze do "odkupienia", ratując młodszego brata. Problemem w ukazaniu tego wydarzenia może się okazać nie tylko wspominana już zmiana osobowości Shae (trudno mścić się za zdradę, której nie było), ale również nieco inne przedstawianie w serialu samego Tyriona. Powieściowy Karzeł, podobnie jak inni bohaterowie Martina, nie był wolny od cynicznych pobudek. Dla przypomnienia: to on przecież rozkazał poćwiartować barda, który próbował go szantażować wiedzą o Shae; on zaprowadził w Królewskiej Przystani godzinę policyjną, której złamanie karane było śmiercią. Fani serialu oglądają zaś znacząco złagodzony wizerunek Tyriona. W przypadku widzów, wydarzenia opisywane w tym punkcie okażą się więc być może jeszcze większym szokiem niż dla nas. |
 |
| 5. Szansa na sukces Artykuł zbliża się do końca, najwyższy więc czas opuścić Królewską Przystań. Zupełnie jak Sansa, której aż trzy sezony zajmuje uwolnienie się spod "opieki" Lannisterów. W końcu udaje się jej tego dokonać, bezpośrednio z pomocą wspomnianego już Dontosa, a pośrednio dzięki Littlefingerowi. To właśnie on stał za wielką ucieczką i sprawił, że Sansa ponownie stała się pionkiem w rozgrywce o władzę – tym razem w Orlim Gnieździe. Tak czy inaczej, wielu fanów z pewnością odetchnęło z ulgą, kiedy Sansie udało się w końcu wyrwać z Królewskiej Przystani. Choćby dlatego, że jej rozdziały z tamtego okresu przedstawiały obraz nędzy i rozpaczy. Poza tym czeka nas kolejna chwila mściwej satysfakcji, związanej z zabiciem szalonej ciotki Lysy – przy okazji przekonujemy się, że jest ona jeszcze bardziej szalona, niż się początkowo wydawało. To właśnie w scenach z Sansą dowiadujemy się, że Jon Arryn – którego śmierć zapoczątkowała całą "Grę o tron" – zginął z ręki swojej żony. Sceny w Orlim Gnieździe zostaną zapewne przedstawione dość wiernie w stosunku do oryginału. Bardziej zaskakujące może się okazać ukazanie samych scen ucieczki. W końcu Sansa odrzuciła w ostatnim sezonie propozycję od Littlefingera. Trudno się zresztą dziwić – jej sytuacja w serialu, głównie dzięki Shae, przedstawia się w znacznie bardziej pozytywnym świetle niż w powieści. Wydarzenia związane z Purpurowymi Godami będą jednak z pewnością wystarczającą motywacją, aby zaczęła na poważnie myśleć o ucieczce. Pytanie tylko, w jaki sposób tego dokona i czy twórcy serialu zrobią w końcu użytek z Dontosa, który co jakiś czas przewija się w tle. |
 |
| 6. Zima nadchodzi powoli Pod koniec trzeciego tomu powieści dochodzi również do połączenia dwóch niezwykle istotnych wątków – Stannisa i Jona Snowa. Co ciekawe, obaj bohaterowie spotykają się z krytycznymi uwagami fanów. Serialowa wersja króla ze Smoczej Skały, który pojawił się dopiero wraz z sezonem drugim, rozczarowała wielu miłośników twórczości Martina. Stannisowi zarzucano, że zbyt łatwo poddał się urokowi Melisandre (w książkowej wersji jego działania były podyktowane wyłącznie zimną kalkulacją). Odzyskał on jednak nieco fanowskiej sympatii po bitwie pod Czarnym Nurtem, kiedy odesłał Czerwoną Kapłankę i osobiście poprowadził swoje wojska do boju. Jeszcze mocniej dostało się Jonowi, którego cały wątek jest przez niektórych uznawany za najnudniejszy w serialu. Jego ocenie z całą pewnością nie pomaga sama postać Snowa, który – jak twierdzą złośliwi – nie powinien przeżyć nawet pięciu minut za Murem. Przekonamy się, czy ta fuzja wątków i jej następstwa pozytywnie wpłyną na ich odbiór w społeczności fanowskiej. Zanim do tego dojdzie, czeka nas oczywiście obrona Muru przed dzikimi, ze Snowem w roli bohaterskiego dowódcy i "powrotem króla" w wykonaniu Stannisa. Znając realia serialu, zostanie ona dość poważnie obcięta. Ciekawi natomiast, ile zostanie pokazane ze scen dotyczących wyboru Jona na Lorda Dowódcę Straży oraz ile ostanie się z jego słownych potyczek ze Stannisem. Tak czy inaczej, jest nadzieja, że utrzymany w czerni i bieli wątek Muru w końcu nabierze nieco kolorów. |
 |
| 7. The Walking Cat Finalna scena trzeciego tomu była chyba jedną z najbardziej zaskakujących w całej sadze. Bynajmniej nie dlatego, że dotąd brakowało wstrząsających momentów. Był to jednak jeden z nielicznych przypadków, kiedy elementem zaskoczenia była nie śmierć bohatera, ale jego ożywienie. To właśnie Catelyn Stark, w początkowo niewyjaśniony sposób, powraca z zaświatów, aby szukać zemsty na Freyach i Lannisterach. Jak się jednak szybko przekonujemy, Pani Kamienne Serce to postać, w której niewiele zostało z Catelyn. Wstępne poczucie szoku, a później ulgi zostaje więc u czytelnika zastąpione dziwnym uczuciem niepokoju i niepewności. Ponieważ scena z Cat-zombie jest epilogiem trzeciego tomu, nie będziemy wchodzić w szczegóły tego wątku. Pozostaje zatem tylko pytanie, czy twórcy serialu w ogóle zdecydują się na jej ukazanie już w tym sezonie. Biorąc jednak pod uwagę, jaką swobodą dysponują tym razem – i pamiętając niezbyt pozytywnie odebrane zakończenie serii trzeciej – żywimy nadzieję, że zarówno epilog, jak i cały nadchodzący sezon spełnią oczekiwania nawet najbardziej wymagających fanów. |
 |
| Zbiór siedmiu ciekawych informacji na temat hitowego serialu "True Detective" o których mogliście nie wiedzieć. Przy okazji zachęcam do oglądania, serial ma świetny klimat, gra aktorska stoi na wysokim poziomie, do tego znakomita scenografia. |
 |
| 1. W pierwszej kolejności twórcy serialu zwrócili się do Matthew McConaughey, żeby ten zagrał rolę Martina Harta. Jednak McConaughey’owi tak bardzo spobdobała się rola Rusta Cohle, że postawił scenarzyście i reżyserowi ultimatum : „zagram, ale tylko Rusta Cohla”. Nic Pizzolatto zogdził się, a McConaughey wtedy zaproponował, żeby rolę Harta zagrał Woody Harrelson. |
 |
| 2. Matthew McConaughey i Woody Harrelson znają się od lat i są przyjaciółmi. W jednym z wywiadów McConaughey stwierdził, że praca na planie nie wpłynęła na ich przyjaźń. Jednak podczas pracy nad filmem tylko kilka razy wychodzili wspólnie wieczorami. McConaughey przyznał, że to z powodu jego zbyt słabej głowy. |
 |
| 3. „True detective” został nakręcony przez sześć miesięcy, kiedy cała ekipa mieszkała w Nowym Orelanie. McConaughey w wywiadzie dla RollingStone Magazine oznajmił, że często po zdjęciach wydział wspólnie na drinka z twórcą serialu Nic’em Pizzolatto. W trakcie jednego wieczoru rozmawiali wspólnie o pracy na planie i pili tequilę. O trzeciej w nocy bardzo się pokłócili. McConaughey zauważył, że „powiedzieli sobie takie rzeczy po których normalnie nie byliby w stanie ze sobą pracować.” Powodem było to, że inaczej rozumieją postać Rusta Cohla. |
 |
| 4. McConaughey przygotowując się do pracy nad serialem stworzył 450 stronicowy album z wykresami dotyczący rozwoju postaci. W zależności od sceny, którą kręcili przewracał kartki w albumie i przypominał sobie jak ma grać. |
 |
| 5. Twórca serialu Nic Pizzolatto powiedział w wywiadzei dla Entertainment Weekly, że wie, ” że publiczność będzie mocno podejrzewać Cohla, a inni będą przwidywać bardziej rozległą intrygę. Mam nadzieję, że wszyscy będą zaskoczeni, lecz zakończenie było nieuniknione”. |
 |
| 6. Nic Pizzolatto dodał „było w serialu więcej scen z Maggie i Laurie (dziewczyną Rustiego) lecz mieli tylko 56 minut, żeby opowiedzieć historię i musieliśmy to wyciąć. Uważam, że Maggie jest ich emocjonalną ostoją i za to co ona zrobiła odpowiedzialny jest Hart w większym stopniu niż ona sama.” |
 |
| 7. Symbol, który tak często pojawia się w serialu został zaczerpnięty przez Nica Pizzolatto z wiersza Williama Yeatsa „Powtórne przyjście” („The second coming”). Pizolatto powiedział w wywiadzie dla Entertainment TV, że „jeśli spojrzysz na symbol tego kultu, na tą spiralę to zobaczyć, że jest to również wir. Zwężający się wir z wiersza Williama Yeatsa „Powtórne przyjście”. Przytoczył również fragment wiersza ” W koło i w koło! Coraz szerszym kręgiem; już nie słyszy sokolnika sokół. Świat się wali; wszelka moc truchleje; wnet anarchii potop skryje nas. Krwawa piana na fal grzywach, i wszędzie krew, gdzie dotąd niewinności kult. Gdy szlachetnym brak wiary, łajdaków pcha do czynu żarliwa zła moc.” (tłum. Stanisław Barańczak). |
