czerwca 2014

Międzynarodowe grono reżyserów filmowych (m.in.: Martin Scorsese, Milos Forman, John Carpenter, Baz Luhrmann) wzięło udział w głosowaniu na najlepszy film Alfreda Hitchcocka. Ankietę tą zorganizował magazyn "Sight and Sound" z okazji 100 rocznicy urodzin wielkiego reżysera.

Za najlepszy film Hitchcocka uznano "Psychozę"z 1960 roku, która wyprzedziła m.in. "Zawrót głowy", "Ptaki", "Północ, północny zachód", "Korespondenta zagranicznego", "Szał", "Marnie" .

Poza pierwszą dziesiątką znalazły się m.in: "Łódź ratunkowa", "M jak morderca", "Nieznajomi z pociągu", "Rebecca" (jedyny film Hitchcocka nagrodzony Oscarem), "Okno na podwórze".

Wydawca "Sight and Sound" Nick James stwierdził: "W latach 60. i 70. "Psychoza" uważana była jedynie za film sensacyjny. W ostatnich latach stała się wysoko cenionym dziełem. Każdy kadr jest w nim wspaniały i prawdopodobnie jest to film, który wywarł największy wpływ po "Obywatelu Kane".

Hitchcock zmarł w 1980 roku w wieku 81 lat, w swojej karierze zrealizował ponad 50 filmów.

Dziewczyna uciekająca z walizką pieniędzy zatrzymuje się w pensjonacie prowadzonym przez młodego Normana Batesa.

Zwiastun

Detektyw ratuje żonę przyjaciela przed samobójstwem. Uświadamia sobie, że się w niej zakochał.

Zwiastun

Alicia Huberman otrzymuje od agenta rządowego zadanie infiltracji organizacji nazistowskiej. W tym celu udaje się do Rio de Janeiro.

Zwiastun

Niewielkie nadmorskie miasteczko zostaje zaatakowane przez agresywne ptaki.

Zwiastun

Pracownik agencji reklamowej, wzięty omyłkowo za agenta służb specjalnych USA, trafia w sam środek afery.

Zwiastun

Rodzinę Newtonów w Santa Rosa (w Kalifornii) odwiedza dawno nie widziany wujek Charlie. Najbardziej cieszy się najstarsza córka Newtonów, Charlotta zwana "mała Charlie", która swoje imię odziedziczyła po wujku i która zawsze była jego ulubioną siostrzenicą. W ślad za wujkiem pojawia się para detektywów, którzy podejrzewają, że Charlie jest poszukiwanym seryjnym zabójcą. Wkrótce siostrzenica zaczyna także podejrzewać, że jej wuj jest mordercą...

Zwiastun

Początek II Wojny Światowej. Johnny Jones - reporter amerykańskiej gazety, zostaje wysłany do Europy by przesyłać swojemu wydawcy informacje prosto z frontu. Kiedy dociera do Holandii staje się świadkiem zabójstwa dyplomaty Van Meer'a...a przynajmniej tak mu się wydaje. Rolę Jones'a odrzucił Gary Cooper gdyż nie chciał grać w thrillerze. Sam reżyser występuje na początku filmu w epizodzie (jako mężczyzna przechodzący przez hotel i czytający gazetę). Film otrzymał 6 nominacji do Oscara (min. najlepszy film, najlepszy aktor drugoplanowy - Albert Basserman), ale nie zdobył ani jednej statuetki

Zwiastun

Z Tamizy zostaje wyłowiona kobieta uduszona krawatem. Posądzony niesłusznie o zabójstwo Richard Blaney musi udowodnić swą niewinność.

Zwiastun

W pociągu ekspresowym jadącym przez przedwojenne Niemcy (przed II Wojną Światową), podróżowała amerykańska spadkobierczyni, piękna dziedziczka Amanda Kelly, która poznała, podróżującą tym samym pociągiem nianię, pannę Froy. Po tajemniczym zniknięciu niani, Amanda przepytuje wszystkich, czy więdzą gdzie się udała. Oni jednak zaprzeczają, że w ogóle ją widzieli. W końcu Amanda przekonuje amerykańskiego fotografa Roberta Londona, aby pomógł jej przeszukać pociąg. Odkrywają, że Panna Froy nie była tym, kim się wydawała być.

Zwiastun

Piękna złodziejka, Marnie Edgar, wdaje się w romans z Markiem Rutlandem. Mężczyzna wie kim naprawdę jest kobieta i postanawia jej pomóc.

Zwiastun

0Komentarzy

Kamil D

In breaking bad, momenty

Breaking Bad, 7 najlepszych momentów

Breaking Bad" ma wszelkie predyspozycje do tego, by stał się serialem kultowym. Produkcja AMC już dawno wyszła poza sferę internetową. Mamy przecież koszulki, plakaty, cytaty - to wszystko gdzieś istnieje w naszej świadomości, w głowie każdego fana seriali. O "Breaking Bad" się mówi, o "Breaking Bad" się pisze. Serial parodiował ostatnio Jimmy Fallon, pojawiła się także wzmianka o nim podczas występu Stephena Colberta. Prawie każdy filmik z cyklu Honest Trailers nawiązuje do produkcji Vince’a Gilligana. "Breaking Bad" żyje nie tylko w czasie emisji w niedzielne wieczory.

Nic więc dziwnego, że każde wydarzenie, każda scena, każdy znaczący (lub nie) dialog jest pamiętany, dyskutowany i rozpoznawalny nawet przez osoby, które serialu AMC nie oglądają. W przypadku "Breaking Bad" owych kultowych momentów/scen/tekstów jest naprawdę wiele. Oto siedem z nich.

Jak wybrać siedem najgenialniejszych, najbardziej zapadających w pamięć scen z serialu, w którym z minuty na minutę emocje stawały się coraz większe? Przeszukiwałem, płakałem, wyrzucałem takie sceny jak zniszczenie biura Tuco, reklamy Saula Goodmana i każde "bitch" jakie wypowiedział Jesse. Wyrzuciłem śmierć Mike’a, śmierć Gusa, śmierć Gale’a, śmierć Hanka i każdą inną wartą zapamiętania scenę. Zostawiłem siedem, które moim zdaniem najbardziej namieszały w środowisku. Zostawiłem te, które zaledwie parę minut po emisji zaczęły stawać się kultowymi.

Ostatni odcinek pierwszej części piątego sezonu. I ostatni taki moment w serialu w ogóle – lekki, zabawny, świetnie zmontowany (co było jeszcze niedawno znakiem rozpoznawczym serialu), podsumowujący w ciągu paru minut wszystko, co powinniśmy wiedzieć po całym sezonie. Pomnik postawiony na cześć serialu, z genialnym utworem w tle, który przecież w latach 60. był hymnem na cześć metamfetaminy i innych używek. Poza tym, nietrudno zdefiniować tę scenę jako kultową, jeśli jest ona przerabiana w taki sposób.

Zobacz

Kultowa scena! W ciągu jednego dialogu Walter wypowiada dwie kwestie, które stały się legendarne. Gdy Skyler podważa autorytet Walta, ten po raz kolejny (ale prawdopodobnie po raz pierwszy w takim stylu) pokazuje swoją megalomanię. Słowa "I am the danger!" oraz "I am the one who knocks!" znajdują się na co drugiej koszulce z Waltem i pewnie co trzecim plakacie z "Breaking Bad". Co można więcej o tej scenie powiedzieć? Ona powala swoją energią! Ujęcie na Walta od dołu (z perspektywy Skyler) przytłacza, a wykonanie Bryana Cranstona po raz kolejny wędruje na wyżyny aktorskich umiejętności. Wszystkie późniejsze teksty, takie jak "Because I say so" czy "Say my name" są zaledwie namiastką tego, co zobaczyliśmy już w czwartym sezonie.

Zobacz

Jedna z najmocniejszych scen w serialu. Walt wchodzi do mieszkania Jessego i nie może go dobudzić. W tym czasie jego dziewczyna, Jane, zaczyna dławić się własnymi wymiocinami. Walt w pierwszej sekundzie chce jej pomóc, jednak natychmiast zmienia zdanie i patrzy na jej śmierć.

To końcówka drugiego sezonu i właśnie wtedy tytuł serialu nabiera znaczenia – Walt po raz pierwszy pokazuje, że potrafi być sukinsynem i z wyrachowaniem wykonuje każdy ruch. Śmierć Jane była dla niego wygodna, łatwo to zrozumieć. Za to sposób, w jaki się temu przygląda… Najpierw zszokowanie i zimne obserwowanie dławiącej się dziewczyny. Potem łzy, a na samym końcu zimny wzrok bohatera – na naszych oczach Walt zmienia się w kogoś, kogo znamy teraz. Emocje potęguje do tego fantastyczna muzyka, która z czasem także zacznie być kluczowym elementem serialu i będzie budować najbardziej pamiętne sceny…

Zobacz

…ale muzyka nie zawsze pomaga w budowaniu genialnych momentów. Czasem to cisza potęguje największe emocje. Tak też jest w trakcie konfrontacji Hanka z Waltem. Zero muzyki, zero krzyku. Tuż po tym, jak Hank znienacka uderzył Walta, pada jeden z najbardziej zaskakujących zdań w serialu: "Jeśli nie wiesz kim jestem, to może najlepiej zrobisz, stąpając ostrożnie!". Trudno uwierzyć, że bohater powiedział to do Hanka. Do szwagra, do swojego największego wroga a zarazem najlepszego przyjaciela. W tej scenie zmienia się wszystko; karty zostały wyłożone na stół i nie ma żadnych tajemnic. Walt to Heisenberg, a Hank nie ma zamiaru odpuścić jego grzechów. W tym momencie zaczyna się gra, której wynik już znamy. Nie ma to jednak znaczenia. Każdy trend na twitterze, wiele postów na facebooku, miliony obrazków na tumblrze mówiły "#treadlightly" – oto zasięg imperium Heisenberga!

Zobacz

Prawdopodobnie jedna z najlepszych scen w historii telewizji. Genialnie zmontowana i fenomenalnie zagrana przez Aarona Paula. Muzyka, która wbija się w mózg przy każdej zmianie ujęcia. Jesse postanawia zemścić się na dilerach za śmierć dziecka. Sytuacja wydaje się beznadziejna – potężni mężczyźni od razu zdają sobie sprawę, że chłopak chce ich zabić, więc oni także sięgają po broń. Czekamy sekundę, dwie, całą wieczność i nagle BUM! Wszystko zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni! Walter po raz kolejny pokazuje swoje zimne oblicze, strzelając bez zawahania. Najazd kamery, dyszący Walt mówiący "Run!" i mamy jeden z najpotężniejszych cliffhangerów w serialu. Po takim uderzeniu trudno było czekać na finał trzeciego sezonu, szczególnie, że wielu zadawało sobie pytanie, co się jeszcze może stać, czym twórcy mogą nas zaskoczyć. Gilligan i spółka oczywiście podołali, ale i tak odcinek "Half Measures" przeszedł do historii.

Zobacz

To, co widzieliśmy w odcinku "Half Measures" widzimy także parę epizodów wcześniej, jednak w o wiele większej skali. Ciężar tej sceny jest niewyobrażalny! Gdy Hank siedzi samochodzie i po dziwnym telefonie zaczyna panikować, kamera także wczuwa się w rytm – podskakuje, chwieje się, ciągle spogląda na zegarek. Razem z bohaterem obserwuje kolejnych ludzi, którzy mogą być zabójcami. Twórcy podczas tej sceny zasypują nas tyloma fałszywymi tropami – mężczyzna z młotkiem, facet na parkingu, który mógł być Hankiem, brak kuli w magazynku zabójcy i jego kamizelka kuloodporna, która broni mordercę gdy wydawało się, że agent Schrader już się uratował. Ale to, co następuje po tym wszystkim świadczy o genialności tej sceny – moment, w którym Marco Salamanca decyduje się użyć siekiery, jest może i cliche, ale jaki emocjonalny ładunek się z tym wiąże! Hank sięgający po nabój, zabawa montażem, co raz głośniejsza muzyka, aż ostatecznie strzał, cisza i odgłos alarmu w samochodzie. To jedna z pierwszych scen w serialu, po których zebranie szczęki z podłogi w jednym kawałku zdawało się być zadaniem niemożliwym.

Zobacz

Popis aktorski Bryana Cranstona i Anny Gunn. Zdecydowanie jeden z najbardziej niezapomnianych momentów w serialu. Walter musi uciekać przed Gusem i jego ludźmi, postanawia także ratować także swoją rodzinę. Kontaktuje się z Saulem, który załatwia takie sprawy i bohater rusza do domu spakować się i zebrać pieniądze. Jednak okazuje się, że większość pieniędzy Skyler dała Tedowi, który był w poważnych finansowych problemach. Gdy Walt się o tym dowiaduje, całkowicie mu odbija i zaczyna ryczeć przeraźliwym śmiechem. To jest ten moment, w którym widz zauważa w jak beznadziejnej sytuacji jest bohater – bez pieniędzy, bez możliwości ucieczki, za to z wielką armią, która chce go dorwać. Walt śmieje się na całe gardło, jednak w ostatnim ujęciu się uspokaja i patrzy prosto w kamerę, która się od niego oddala – tak, wtedy też bohater zdaje sobie sprawę, że jest już martwy.

Jak przystało na kluczowe dla serialu sceny, doskonałe jest w niej wszystko - aktorstwo Cranstona i Gunn, świetne ujęcia i przede wszystkim tak ważna w tym serialu muzyka. Atmosfera gęstnieje z każdą sekundą, po krzyku Walta następuje cisza i rytmiczne stukanie, aż wreszcie wybuch głównego bohatera. A najciekawsze jest to, że do finału czwartego sezonu zostały po tym odcinku jeszcze dwa kolejne, które musiały sobie poradzić z tak wysoko postawioną poprzeczką. Wynik tych zmagań oczywiście znamy. OCH, VINCE!

Siedem momentów, siedem scen i sekwencji, które zapadają w pamięć; które stały się znakiem rozpoznawczym serialu, albo które wytyczały nowe ścieżki dla produkcji AMC. Każda z tych scen to pomnik, który wychwala ten serial – pokazuje jak genialnie jest zagrany, napisany, zmontowany i nakręcony, oraz, jak genialna a zarazem prosta muzyka potrafi wzbudzić największe emocje. Wiele kwestii zyskały miano kultowych a sami bohaterowie zostaną zapamiętani na długo po zakończeniu serialu.

I chyba nikt nie ma wątpliwości, że finał zaserwuje nam coś, czego też przez długi czas nie zapomnimy. Kto wie, może ostatnia scena serialu stanie się najbardziej kultową ze wszystkich telewizyjnych momentów?

Zobacz

Autor: Jędrzej Skrzypczyk (hatak.pl)

0Komentarzy

Kamil D

Siedem najlepszych seriali historycznych.

Od kilkunastu lat seriale historyczne są jednym z najbardziej prestiżowych i dochodowych przedsięwzięć w branży telewizyjnej. Płatne stacje, z amerykańską HBO na czele, mają na tyle zasobne konta, że są w stanie zatrudniać najlepszych scenarzystów, reżyserów i aktorów. Co więcej, zaczęły przebijać Hollywood tym, co było dotąd słabością telewizji. Znudzony krótką fabułą widz zaczął coraz łaskawszym okiem patrzeć na wielogodzinne widowiska, z bardziej złożoną akcją i większą liczbą bohaterów niż w jakimkolwiek filmie kinowym. Pomogła także technologiczna rewolucja, która gwałtownie skróciła dystans między ekranem telewizyjnym i kinowym.

Zapraszam do zapoznania się z siedmioma najlepszymi serialami historycznymi według serwisu polityka.pl.

7. Ja, Klaudiusz
Ten wyprodukowany w zamierzchłych już czasach, bo w 1976 roku, przez BBC serial jest uznawany za „wzór z Sèvres” serialu historycznego. Wielki sukces zawdzięcza przede wszystkim znakomitemu materiałowi literackiemu, jest to bowiem wierna adaptacja słynnej powieści Roberta Gravesa o tym samym tytule. Choć opowiadający fascynującą historię rodzinną pierwszych rzymskich cesarzy i zrealizowany z wielką kulturą, jakiej już we współczesnych produkcjach telewizyjnych nie uświadczymy, ma dwie podstawowe wady.

Pierwsza wynika z pewnej słabości samej powieści Gravesa, który, najzupełniej zresztą świadomie, oparł się o „Żywoty Cezarów” Swetoniusza, przedstawiciela tzw. historiografii senatorskiej, najdelikatniej rzecz ujmując – niezbyt nowemu ustrojowi przychylnej. Graves powtarza zatem za Swetoniuszem wszystkie, nawet najbardziej nieprawdopodobne plotki, tworząc jakże miłą dla naszego oka galerię tyranów, morderców i seksualnych dewiantów, eliminując jednocześnie ze swojego opisu wszystkich tych, którzy nie należeli do cesarskiej rodziny (lub nie byli dość blisko niej) – opis to równie kulawy jak nieszczęsny Klaudiusz. Wada druga to rażąca już dziś bardzo formuła teatru telewizji – mniejsza z tym, że cały materiał nagrano w studiu, ale też brytyjskie gwiazdy grają tu tak, jakby chciały, by każdy ich grymas był widoczny nawet w ostatnim rzędzie legendarnego teatru The Globe, w którym Szekspir wystawiał swoje sztuki.

6. Królowie przeklęci
Formuła podobna do produkcji BBC, ale efekt zupełnie inny. Serial nadawany przez francuską telewizję publiczną jest również adaptacją historycznej powieści (o tym samym tytule). Główna różnica polega na tym, że jej autor, Maurice Druon, pisząc o przeklętych przez ginącego na stosie Jakuba de Molay francuskich królach, przekopał się pracowicie przez źródła i literaturę przedmiotu, by w efekcie stworzyć fascynującą, wielowątkową i wierną historii opowieść. Przy okazji demitologizując epokę, pokazując swoich bohaterów bez osłonek, opowiadając nie tylko o królewskich mordach, truciznach i intrygach, ale też i o zwykłych ludziach. Mimo upływu lat (serial emitowano w latach 1972–73) wciąż ogląda się to z zapartym tchem, tym bardziej że gra aktorska skromniejsza, a dekoracje bardziej wystawne niż w przypadku „Klaudiusza”.

5. Rodzina Borgiów
Reklamowana nieco na wyrost jako historia pierwszej rodziny mafijnej. Najbardziej znani przedstawiciele rodu – Rodrigo Borgia (papież Aleksander VI) i jego córka Lukrecja jak mało kto nadają się na materiał do opowieści o potworach w ludzkiej skórze. Tyle że dość powszechne mniemanie o zbrodniczych i kazirodczych skłonnościach rodziny zawdzięczamy opisom pozostawionym nam przez osobistych wrogów Borgiów, dawnych badaczy grzeszących prezentyzmem (oceną przeszłości według dzisiejszych miar moralnych) i cierpiących na antykatolickie fobie historyków protestanckich. Współczesne oceny, choć nie zaprzeczają oskarżeniom o symonię czy nikolaizm (łamanie celibatu), są jednak bardziej wyważone.

Sam serial ukazuje bardziej ludzkie oblicze Borgiów. Wielka w tym zasługa grającego rolę Rodriga Jeremy’ego Ironsa, tworzącego portret bohatera bardziej skomplikowanego, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Świetnie prezentują się również przepiękne zdjęcia, wyraźnie inspirowane renesansowym malarstwem. Z drugiej strony, nieco oczytany widz może zarzucić scenarzystom rozmaite nieścisłości, sklejanie dla wygody różnych postaci w jedną, czy nadmierne naciąganie historycznej materii – jak w passusie poświęconym tragedii księcia Dżema. Mimo wszystko wyprodukowana dla Showtime „Rodzina Borgiów” bije na głowę inny serial o renesansowej polityce – „Dynastię Tudorów”.

4. Wikingowie
Wcześniejszy niż „Klondike” przykład na to, że kanał dokumentalny, w tym przypadku History, może śmiało konkurować z takimi gigantami jak HBO czy BBC. „Wikingowie” to fabularna opowieść o losach bohatera skandynawskich sag Ragnara Lodbroka, który jako pierwszy wódz Wikingów skierował dzioby drakkarów na zachód. Ten na poły mityczny bohater (historycy uważają, że Lodbrok to synteza losów kilku różnych postaci) miał złupić nie tylko wybrzeża Anglii, ale też dopłynąć Sekwaną na czele 120 okrętów do Paryża, z którego ustąpił po otrzymaniu okupu, wynoszącego ponoć ponad dwie tony złota i srebra. Serial, z ciekawą intrygą i dość dobrą, choć nie bezbłędną scenografią, powinien zainteresować miłośników wczesnego średniowiecza – tym bardziej że poprzednia duża opowieść o Wikingach to hollywoodzki film z Kirkiem Douglasem z... 1958 roku.

3. Deadwood
Klasyczny, choć nowoczesny western wyprodukowany przez HBO, z mocno zarysowanymi postaciami głównych antagonistów – szeryfa Setha Bullocka i Ala Swearengena, lokalnego króla przestępczego podziemia (w tej roli kapitalny Ian McShane). Obok nich równorzędnym bohaterem jest tu tytułowe Deadwood, miasteczko górnicze nielegalnie wzniesione na ziemi wydartej Indianom Dakota. Zarówno sceneria, jak i portrety protagonistów odbiegają od sielankowej estetyki kinowych westernów z czasów świetności gatunku – serialowi bliżej do „Unforgiven” niż „Siedmiu wspaniałych”.

Najważniejsze są tu błoto, przemoc, ciężka praca górników i los bezlitośnie wykorzystywanych kobiet. I właśnie dzięki takiemu przedstawieniu świat wykreowany w „Deadwood” wydaje się nam autentyczny. (Warto wspomnieć, że po zakończeniu serialu grający szeryfa Bullocka fenomenalny Timothy Olyphant otrzymał główną rolę w doskonałym, kończącym się w tym sezonie współczesnym westernie „Justified”).

2. Kompania braci
Wyemitowana w 2001 roku dziesięcioodcinkowa seria HBO to zrealizowana za 125 mln dolarów opowieść o żołnierzach ze słynnej amerykańskiej 101. dywizji powietrznodesantowej, biorących udział w walkach od lądowania w Normandii aż do pokonania hitlerowskich Niemiec. Choć temat wykorzystywano już wielokrotnie (producentami serialu byli Steven Spielberg i Tom Hanks, współpracujący przy nagrodzonym pięcioma Oscarami filmie „Szeregowiec Ryan”), to jednak każdy odcinek „Kompanii braci” pokazuje wojenne zmagania z perspektywy jednego wybranego żołnierza.

Historyczna wierność, znakomita scenografia i udział we wstępach do odcinków żyjących weteranów kompanii E nadają serii niemal dokumentalny charakter, co zostało zresztą docenione zarówno przez krytykę, jak i widzów – „Kompania braci” wciąż zdecydowanie wygrywa plebiscyty na najlepszy serial historyczny wszech czasów. Warto zwrócić uwagę na rolę Damiana Lewisa, grającego „największego z braci” – kapitana Richarda Wintersa. Gwiazda Lewisa jeszcze mocniej zabłysnęła w innym, choć nie historycznym serialu „Homeland”.

1. Rzym
Również wyprodukowany przez HBO we współpracy z BBC, którego dwa sezony (2005 i 2007 r.) kosztowały 100 mln dolarów, to zdaniem wielu najlepszy przedstawiciel gatunku, łączący w sobie opowieść o historii wysokiej z losami zwykłych ludzi. Występują tu główne postacie rzymskiego dramatu – Cezar, Pompejusz, Brutus, Oktawian, Marek Antoniusz, ale najważniejszy jest wątek niełatwej przyjaźni dwóch legionistów – Lucjusza Vorenusa i Tytusa Pullo, wspomnianych zresztą na marginesie w pamiętnikach Cezara z wojny galijskiej. Scenarzyści „Rzymu” dokonali rzeczy niebywałej, w sposób doskonały łącząc przebieg historycznych wypadków z losami wykreowanych bohaterów, tworząc trzymającą w napięciu i zaskakującą fabułę.

Równie wielką zaletą „Rzymu” jest obraz samego miasta, pokazywanego dotychczas na ekranach wyłącznie jako lśniąca bielą marmurów stolica wielkiego Imperium. Tymczasem w serialu miasto to głównie brudne zaułki, niebezpieczne dzielnice, rzeźnie i kramy, mury lichych domów zamalowane politycznym i obscenicznym graffiti znanym nam z Pompejów i Herkulanum. „Rzym”, planowany na pięć sezonów, ostatecznie zakończono na dwóch. Stał się niedoścignionym jak dotąd wzorem nowoczesnego serialu historycznego, odsyłając stareńkiego „Klaudiusza” na półkę z telewizyjnymi ciekawostkami z ubiegłego wieku.